Karabin mierosławka (fr. la carabine Mieroslawska) – polski karabin odprzodowy produkowany w zakładach J.J. Gerard w Liège. Karabin został specjalnie opracowany do wykorzystania w powstaniu styczniowym. W latach 1863–1864 wyprodukowano 300 szt. tej broni^[1]. Projekt karabinu opracował Ludwik Mierosławski. Broń prawdopodobnie nie wzięła udziału w walkach.

Karabin jest wzorowany na francuskim sztucerze szaserów z 1859^[2]. Mierosławka była krótsza o 16 cm, zwiększono kaliber z 17,8 mm do 18,5 mm. Zmieniono celownik z francuskiego na celownik stosowany w karabinach Enfield 1853/1860. Do mierosławki zastosowano też inny bagnet. Miał być tutaj zastosowany zmodyfikowany austriacki bagnet Augustina 1849 lub zmodyfikowany bagnet Lorenza 1854^[2].

Karabin mierosławka był bronią jednostrzałową, odprzodową, z zamkiem kapiszonowym typu francuskiego, wzoru 1842. Blacha zamkowa montowana dwiema śrubami stalowymi i dwoma nitami. Na blasze napis: „J.J. Gerard Liege”^[2]. Po przeciwnej stronie blachy zamkowej stalowa blaszka boczna z mocującym zamek nitem stalowym. Spust pojedynczy. Karabin miał lufę stalową, okrągłą, w części dennej ośmiogranną. Lufa gwintowana na pięć bruzd, zamocowana do łoża bączkiem z blachy stalowej, z przednim okuciem i stalową śrubą na warkoczu. W odległości 3 cm od końca lufy stalowa muszka, a 61 cm od końca lufy celownik do karabinka Enfielda 1853/1860. Celownik wyskalowany na części schodkowej na 100-200-300-400 jardów, oraz na ramce do 1250 jardów. Łoże karabinu wykonane z jasnego drewna orzechowego. Pod spodem łoża wyżłobiony kanał na stempel. Stempel długości 69,5 cm na końcu nagwintowany. Główna stempla przewiercona. Trzewik stopy kolby wykonany z blachy stalowej na którym wygrawerowany jest napis „mierosławka”^[2]. Producent karabinów Gerard nazywał ten karabin jako: „la carabine Mieroslawska”^[1].

Sam karabin w swojej konstrukcji niczym się nie wyróżniał spośród broni stosowanej w tamtym okresie^[2]. Ludwik Mierosławski jednak z podziwem wypowiadał się o tym karabinie (pisownia oryginalna)^[3]:

Największym atutem mierosławki miała być amunicja stosowana w tej broni^[2]. Z myślą o tej udoskonalonej amunicji powiększono kaliber broni, wbrew funkcjonującemu w tamtym czasie trendowi do zmniejszania kalibru karabinów. Do strzelania zamierzano stosować kilka typów amunicji^[2]:

• kule ołowiane pełne, o kształcie walcowo-stożkowym, masa pocisku 48 gramów,
• pociski wydrążone wybuchające, przeznaczone do przebijania pojemników i zapalania ich zawartości,
• kartacze o masie 140 gramów, kartacz miał składać się z sześciu części tak wzajemnie dopasowanych, aby tworzyć kształt walcowo-stożkowy, który po strzale rozdziela się na sześć poruszających się wspólną linią koszących pocisków.

Ludwik Mierosławski uzyskał na swój karabin patent 15 maja 1864 z numerem 16089^[2]. Wyprodukowano 300 sztuk tej broni^[2]. Broń miała być użyta w wyprawie Morskiej Mierosławskiego na Litwę wiosną 1864^[1][3]. Do wyprawy nie doszło i broń prawdopodobnie nie została użyta w walce. Po upadku powstania styczniowego w sierpniu 1866 w składach belgijskich znajdowało się 280 mierosławek. Zakładano, że mogą być ewentualnie użyte w przyszłym powstaniu^[2]. Karabiny te leżały w magazynach do 1877 i później prawdopodobnie zostały sprzedane^[2]. Do naszych czasów zachowały się 3 egzemplarze tej broni w:

• Muzeum Broni w Liège
• Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie
• kolekcja Fundacji Rodzinnej Blochów w Nowym Jorku

• Przemysław Jan Bloch: Karabin „mierosławka” pomysłu gen. Ludwika Mierosławskiego, w świetle jego wynalazków wojskowych i epoki.. [dostęp 2016-06-08]. (pol.).

• Prezentacja filmowa mierosławki w Muzeum Wojska Polskiego