Karabin maszynowy A-12,7
 A-12,7 w Mi-4A | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Zasada działania |
przeładowanie energią gazów prochowych |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
12,7 mm |
| Nabój | |
| Wymiary | |
| Długość |
1423 mm |
| Szerokość |
153 mm |
| Długość lufy |
1005 mm |
| Masa | |
| broni |
28 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
835 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
800-1100 strz/min |
| Dane operacyjne | |
| Platformy strzeleckie | |
| Mi-4, Mi-6, MiG-15 UTI, MiG-21U, MiG-21US, MiG-21UM, Mi-24A, Mi-8TW/TWK/MT | |
| Odmiany broni | |
| A-12,7P | |
A-12,7 – lotniczy wielkokalibrowy karabin maszynowy, konstrukcji radzieckiej, z okresu po II wojnie światowej.
Historia
Broń została opracowana przez zespół konstruktorów pod kierunkiem inż. N. Afanasjewa. Oficjalnie został przyjęty do uzbrojenia w roku 1953[1].
W karabin A-12,7, został uzbrojony śmigłowiec Mi-4. Umieszczono go w podkadłubowym stanowisku ogniowym NUW-1. Później zastosowano go również w śmigłowcu Mi-6, samolocie MiG-15 UTI (zabudowany w przodzie kadłuba) oraz MiG-21U, MiG-21US, MiG-21UM (w podwieszanym zasobniku)[1].
Karabin został zmodernizowany. Powstała wersja A-12,7P, charakteryzująca się większą szybkostrzelnością. Zamiast 1100 strz./min, osiągała ona 1400 strz./min. Karabin maszynowy A-12,7P został zamontowany w ruchomym stanowisku strzeleckim NUW-1MK. Zostały w nie uzbrojone śmigłowce Mi-24A i Mi-8TW/TWK/MT[1].
Automatyka karabinu A-12,7 działa na zasadzie odprowadzenia gazów przez boczny otwór w ściance lufy. Wysoką szybkostrzelność osiągnięto poprzez zastosowanie specjalnego mechanizmu dosyłającego nabój z ogniwka taśmy do komory nabojowej[1].