Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Kangan Giin

Kangan Giin
寒巌義尹
ilustracja
Data urodzenia

1217

Data i miejsce śmierci

1300
Daiji-ji?

Szkoła

sōtō

Linia przekazu
Dharmy zen

Dōgen Kigen

Nauczyciel

Dōgen Kigen

Następca

Tetsuzan Shian

Zakon

zen

Kangan Giin (ur. 1217, zm. 1300; jap. 寒巌義尹) – japoński mistrz zen szkoły sōtō, uczeń Dōgena.

Życiorys

Był uważany za syna cesarza Go-Toby (後鳥羽, pan. 1183-1198) lub Juntoku (順徳, pan. 1210-1221), jednak nic tego nie potwierdza. Już jako chłopiec wykazywał wielkie zainteresowanie sprawami duchowymi. W wieku 16 lat został nowicjuszem i poświęcił się studiowaniu sutr. Ostatecznie jednak zwrócił się w stronę zenu. Jego przynależność do szkoły Darumy jest podważana, zapewne był to wynik zabiegów hagiografów[1], jednak nosi typowe imię dla członków tej szkoły, zaczynające się na "Gi"[2]. Według jego linii przekazu został uczniem Dōgena, jednak nie jest wymieniony w żadnym z pism tego mistrza, jak również nie ma żadnych informacji, że studiował zen w Kōshō-ji i Eihei-ji. Zbiory biografii mnichów z okresu Tokugawy zawierają informacje, że był uczniem Tettsū Gikaia[3].

W 1242 roku udał się do Chin, jednak po usłyszeniu, że jego nauczyciel Dōgen zmarł, powrócił do Japonii, aby złożyć wyrazy szacunku. W 1264 roku wybrał się do Chin po raz drugi. Zabrał ze sobą pisma Dōgena, które zostały wysoko ocenione. Do Japonii powrócił w 1267 roku[1]. Jednak nawet jego wyjazd do Chin nie jest pewny. Np. w Ryakuden znajduje się informacja, że Giin udał się do Chin w 1253 roku (roku śmierci Dōgena) i spędził cztery lata studiując u nauczyciela Dōgena Tiantonga Rujinga. Jednak wiadomo, że 1254 roku Giin był wciąż w Eihei-ji, gdzie Koun Ejō nauczał go specjalnych procedur ordynacyjnych używanych w szkole sōtō przy ordynacji nowych mnichów. Rujing zmarł w 1228 roku, a więc jeszcze zanim Giin zaczął studiować u Dōgena. Z eulogii, które dla goroku (chiń. yulu) Dōgena otrzymał Giin od chińskich mnichów wynika, że był w Chinach w latach 1264 i 1265. Późniejsi biografowie Giina usiłowali rozwiązać te niejasności na wiele sposobów, jednak niezadowalających. Należy przyjąć, że Giin był w Chinach tylko raz w latach 1264 i 1265[3].

Po powrocie z Chin Giin przebywał w klasztorze Shōfuku na wyspie Kiusiu, który związany był z mistrzem Eisaiem. Nawiązał wtedy bliskie kontakty z lokalnym wojskowym Kawajirim Yasuakim, który oprócz zarządzania posiadłościami rodzinnymi pełnił funkcję sō kumona, czyli archiwisty w posiadłości Shinzō w środkowym rejonie wyspy, która była również gwarantem Saishōkō-in, świątyni filialnej o dość niepewnych afiliacjach z kilkoma klasztorami tendai lub shingon. Z kolei Saishōkō-in była poręczycielem posiadłości Shihi, na terenie której wybudowano Eihei-ji. Związek Giina z Kawajirim okazał się dla tego mnicha bardzo korzystny. W 1269 roku Kawajiri sponsorował wybudowanie pierwszego klasztoru dla Giina - Nyorai-ji[a]. Giin odwdzięczył się za to przeprowadzając w 1276 roku kampanię zbierania funduszy w celu zbudowania mostu przez rzekę Midori. Giin posłużył się buddyjską metaforą "drugiego brzegu (zbawienia)". Most ukończono w 1278 roku[4].

Giin nie wahał się przed wykorzystywaniem buddyjskiej symboliki do wspomagania polityki prowadzonej przez świeckie siły. Jego wsparcie dla państwa wyraża także napis na dzwonie odlanym w 1287 roku dla klasztoru Daiji: "Dziesięć tysięcy lat dla cesarza, tysiąc lat dla sioguna; aby mogli słyszeć dzwonienie w spokoju i szczęściu, i zobaczyć jak ich panowanie ogrania [kraj]"[5].

W 1282 roku Giin założył klasztor Daiji (大慈寺) w rejonie Higo (Kumamoto) na wyspie Kiusiu, którego sponsorem był także Kawajiri. Nauczał tam zmieszanego z innymi praktykami zenu. Jest twórcą frakcji higo, znanej także jako kyushu szkoły sōtō, której głównym klasztorem był Daiji. W XV wieku jego linia przekazu stała się bardzo mocna i była aktywna także w centralnej Japonii. W XVI i XVII wieku mnisi z frakcji higo podjęli próby zrównania Daiji-ji z Eihei-ji opierając się na prestiżu jakim cieszył się Giin i mocy jego linii przekazu. Rząd Tokugawy i inne instytucje szkoły sōtō nie zgodziły się na to.

Zarówno Nyorai-ji jak i Daiji-ji zostały wybudowane w stylu zen, z głównymi wyobrażeniami Siakjamuniego, zamiast jednego z popularnych dewocjonalnych bóstw. Chociaż Giin uważał się za nauczyciela zen, to nie odrzucił praktyk kojarzonych z bardziej tradycyjnym japońskim buddyzmem. Swoje uczennice mniszki zachęcał do praktykowania dewocjonalnej pobożności, np. mniszka Jōa skopiowała Sutrę Lotosu, po ukończeniu czego wzniosła pamiątkową kolumnę w Daiji-ji. Sam Giin przeprowadzał także rozbudowane kilkudniowe ceremonie, w których uczestniczyło tysiąc mnichów i mniszek. W czasie trzydniowej ceremonii mnisi wykonywali bardzo rozbudowaną ceremonię skruchy i spowiedzi Hokke senbō, która była jedną z głównych ceremonii szkoły tendai. W 1287 roku Kawajiri przeznaczył dla Daiji-ji nowy teren dla jego rozbudowy. Była to nagroda za codzienne recytowanie Sutry Lotosu i innych sutr jako modlitwy (jap. kitō) za jego pomyślność. Prawdopodobnie tego rodzaju praktyki, niemające związku z zenem, przemawiały we wczesnym etapie rozwoju japońskiego zenu do władz, lokalnych panów i donatorów, którzy wychowywani byli na tradycyjnym buddyzmie[5].

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.

  • 53/26/2. Sōkai
  • 53/26/2. Senne (Yōkō-an)
  • 54/27/3. Kyōgō (Yōkō-an)
  • 53/26/2. Shinchi Kakushin (1207–1280)
  • 53/26/2. Kangan Giin (1217–1300) (Daiji-ji)
  • 54/27/3. Gien (zm. 1314) (Eihei-ji)
  • 54/27/3. Jakuen (chin. Jiyuan) (1207-8.10.1299) (Hōkyō-ji)
  • 55/28/4. Giun (Hōkyō-ji)
  • 56/29/5. Donki (Hōkyō-ji)
  • 56/29/5. Ekyū (bd) pierwsza znana mniszka, która otrzymała przekaz Dharmy szkoły sōtō

Uwagi

  1. ↑ Chociaż nominalnie jako sponsor figurowała Somyō, córka Kawajiriego

Przypisy

  1. ↑ a b Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 123
  2. ↑ William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. Str. 37
  3. ↑ a b William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. Str. 38
  4. ↑ William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. Str. 39
  5. ↑ a b William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. Str. 40

Bibliografia

  • William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.
  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kangan_Giin