Kanelury
Kanelury (żłobki, kanele) – płytkie, wklęsłe pionowe wyżłobienia, zdobiące na całej długości trzon kolumny lub pilastra[1][2][3]. Wyżłobienia te stykają się ze sobą ostrymi krawędziami, ale mogą też być przedzielone płaskimi listewkami zwanymi ścieżkami[1].
Ozdabianie kanelurami (inaczej: żłobkowanie, kanelowanie, kanelura) było najczęściej stosowane w architekturze klasycznej, miało na celu nadanie kolumnie wrażenia lekkości. W porządku doryckim kanelury stykają się ze sobą, w porządku jońskim i korynckim przedzielone są ścieżkami[2][3].
W średniowieczu spotykane są kanelury wyżłobione spiralnie[2]. W okresie nowożytnym (renesans, barok, klasycyzm) żłobkowanie mogło być wykonane na całej długości trzonu lub tylko na jego części[3]. Czasami w dolnej części trzonu kanelury są wypełnione cylindrycznymi półwałkami.
Kanelury występują również w przedmiotach rzemiosła artystycznego (meblarstwo, złotnictwo), mogą być nimi ozdobione np. nogi mebli[1].
Przypisy
- ↑ a b c Sztuka świata. Słownik terminów A-K. tom 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 296-297. ISBN 978-83-213-4726-4.
- ↑ a b c Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 459. ISBN 83-01-12365-6.
- ↑ a b c Witold Szolginia: Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich. Architektura i Budownictwo. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1975, s. 451.