Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Kamelia japońska

Kamelia japońska
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

wrzosowce

Rodzina

herbatowate

Rodzaj

kamelia

Gatunek

kamelia japońska

Nazwa systematyczna
Camellia japonica L.
Sp. pl. 2:698. 1753
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Multimedia w Wikimedia Commons
Morfologia
Odmiana o pełnych kwiatach
Odmiana o pełnych kwiatach

Kamelia japońska (Camellia japonica) – gatunek rośliny z rodziny herbatowatych (Theaceae). Pochodzi z górskich rejonów Japonii, północnych Chin i Korei, gdzie stanowi podszycie lasów.

Morfologia

Pokrój
Wieczniezielony krzew o wysokości do 10 (15) m.
Liście
Skórzaste, błyszczące, eliptycznie lancetowate z piłkowanymi brzegami.
Kwiaty
Bardzo ładne, bezwonne, o różnych (zależnie od odmiany) kolorach: białym, różowym, ciemnoczerwonym. Mają średnicę 3–4 cm (u niektórych odmian do 12 cm), kielich 5-9 działkowy, koronę 5–7 płatkową, 1 słupek i liczne pręciki dołem zrośnięte w rurkę.
Owoc
Zawierająca duże nasiona zdrewniała torebka o gruszkowatym lub kulistym kształcie.

Zastosowanie

  • Roślina lecznicza:
  • Surowiec: liście, nasiona. W liściach występują spore ilości olejku eterycznego (do 1%), w którym znajduje się do 95% eugenolu, w nasionach – glikozyd kamelina.
  • Działanie i zastosowanie: Z olejku pozyskiwanego ze świeżych liści podczas destylacji z parą wodną, produkuje się pasty i mazidła oraz preparaty stosowane w stomatologii.
  • Roślina ozdobna. Jest uprawiana dość pospolicie w licznych rejonach o ciepłym klimacie. W Polsce czasami jest uprawiana jako roślina doniczkowa.

Uprawa

Historia uprawy
Uprawę tej rośliny rozpoczęli Chińczycy i Japończycy ponad 300 lat temu[4]. Wyhodowali oni dużą liczbę odmian, przy czym Chińczycy preferowali odmiany o kwiatach pełnych, a Japończycy pojedynczych. Do Europy sprowadzono tę roślinę około 1745 roku, później jej uprawa rozpowszechniła się także w Ameryce Północnej, Australii i Nowej Zelandii[4]. Ogrodnicy wyhodowali tysiące nowych odmian ozdobnych. Wśród nowych odmian większość to mieszańce międzygatunkowe[4].
Sposób uprawy
Podłoże powinno być próchniczne i lekko kwaśne. Ważne, by było przepuszczalne, roślina bowiem musi być często podlewana, tak, by ziemia stale była wilgotna, z kolei zaś nadmierna ilość wody powoduje gnicie korzeni[4]. W pokoju roślinę ustawia się w miejscu słonecznym, latem najlepiej wynieść na dwór[5]. Zimą należy roślinę zraszać wodą. Nawozi się słabą dawką nawozów takich, jak do rododendronów[5]. Rozmnaża się przez sadzonki lub przez szczepienie, jest to jednak dość trudne i zwykle kupuje się gotowe, już kwitnące rośliny wyhodowane przez ogrodników specjalizujących się w uprawie tej rośliny.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-12] (ang.).
  3. ↑ Camellia japonica, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. ↑ a b c d Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
  5. ↑ a b Angelika Throll: 650 roślin pokojowych. Warszawa: 2008. ISBN 978-83-258-0031-4.

Bibliografia

  • Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamelia_japo%C5%84ska