Juliusz Twardowski
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia 1874 |
|---|---|
| Data śmierci |
3 czerwca 1945 |
| Minister Galicji Austro-Węgier | |
| Okres |
od 1917 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezes Austriacko-Polskiej Izby Handlowej | |
| Okres |
od 1921 |
| Odznaczenia | |
     
| |
Juliusz Twardowski, Julius von Twardowski, Juliusz Twardowski ze Skrzypny, Julius von Twardowski-Skrzypna (ur. 23 stycznia 1874 w Wiedniu, zm. 3 czerwca 1945) – doktor praw, polityk austriacki, polski i polonijny.
Życiorys
Urodził się 23 stycznia 1874 w Wiedniu, w rodzinie Piusa i Malwiny z Kuhnów[1]. Absolwent Theresianum w Wiedniu (1882–1892), student prawa na Uniwersytecie Wiedeńskim (Universität Wien) (1892–) i Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie (–1897). Brat Kazimierza Twardowskiego, założyciela szkoły lwowsko-warszawskiej.
Był zatrudniony w austriackiej Prokuratorii Skarbu (1898–), Ministerstwie Handlu, Ministerstwie Robót Publicznych (1907–1910), w komórce ds. Galicji w Prezydium Rady Ministrów (Ministerratspräsidium) (1910–1917); formalnie pełnił urząd ministra bez teki (Minister ohne Geschäftsbereich lub Minister ohne Portefeuille) w Rządzie Ernsta Seidlera, którego nieoficjalnie określano ministrem ds. Galicji (Staatsminister für Galizien) (1917–1918).
Następnie różne funkcje powierzały mu władze II Rzeczypospolitej – pełnomocnika Głównego Urzędu Likwidacyjnego w Wiedniu, przedstawiciela Polski na Konferencji Posłów w Wiedniu (od 1919), później szefa delegacji do rokowań o I traktacie handlowym z Niemcami w Warszawie (1928–1930). Był założycielem Austriacko-Polskiej Izby Handlowej (Österreichisch-Polnische Handelskammer) i pełnił w latach 1921–1930 funkcję jej prezesa.
Podczas okupacji niemieckiej w toku II wojny światowej przewodniczył Radzie Przybocznej Miasta Krakowa (1939–1941). Współtworzył w styczniu 1940 pierwszy projekt statutu Rady Głównej Opiekuńczej i uczestniczył w pertraktacjach w tej sprawie z niemieckimi władzami Generalnego Gubernatorstwa i dowództwem sił bezpieczeństwa w Krakowie[2]. Należał do grona ludzi, z których opinią liczył się w swojej działalności Adam Ronikier[3]. Po odwołaniu Ronikiera przez Niemców w październiku 1943 był rozważany jako kandydat na prezesa RGO[4]. Formalnie wciąż w charakterze przewodniczącego rozwiązanej w 1941 Rady Przybocznej wziął udział w ostatniej delegacji RGO i mieszkańców Krakowa do Hansa Franka 13 listopada 1944, domagając się oszczędzenia miasta w trakcie działań wojennych[5].
Od 9 stycznia 1919 był mężem Pauli Smolinowej[1].
Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera IVa-zach-po lewej Gertlerów i Wisłockich)[6].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 1925)[7]
- Krzyż Komandorski Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry, 1916)[8][9]
- Krzyż Zasługi I Klasy Orderu Zasługi (Austro-Węgry)[1]
- Krzyż Komandorski Orderu Świętego Olafa (Norwegia)[1]
- Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)[1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rolniczej (Francja)[1]
Przypisy
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 324. [dostęp 2021-11-24].
- ↑ Kroll 1985 ↓, s. 58, 61.
- ↑ Kroll 1985 ↓, s. 379–380, 405.
- ↑ Kroll 1985 ↓, s. 407.
- ↑ Kroll 1985 ↓, s. 368.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2023-03-07].
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 434 „za zasługi na polu gospodarczego rozwoju Rzeczypospolitej”.
- ↑ Nowe godności i odznaczenia. „Ilustrowany Kurier Codzienny”, s. 6, Nr 41 z 11 lutego 1916.
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 167
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 323–324. [dostęp 2021-11-24].
- Jan Dąbrowski, Dziennik 1914–1918, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1977.
- Bogdan Kroll, Rada Główna Opiekuńcza 1939–1945, Warszawa: Książka i Wiedza, 1985, ISBN 83-05-11404-X.
Linki zewnętrzne
- Juliusz Twardowski – publikacje w bibliotece Polona