Zobacz też: inne znaczenia.

Juliusz Kleeberg

Attaché wojskowy Ambasady RP we Francji płk Juliusz Kleeberg (z prawej) i jego zastępca mjr Iljiński przy biurku w gabinecie.
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1890 Trembowla, Cesarstwo Austrii
Data i miejsce śmierci	4 lipca 1970[1] Mount Vincent, Nowa Południowa Walia, Australia
Przebieg służby
Lata służby	1910–1944
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 Pułk Ułanów III Brygada Legionów Polskich 1 Dywizja Piechoty Legionów 4 Dywizja Piechoty Generalny Inspektorat Jazdy Wyższa Szkoła Wojenna Centralna Szkoła Kawalerii 5 Pułk Strzelców Konnych 6 Samodzielna Brygada Kawalerii Podolska Brygada Kawalerii DOK II
Stanowiska	szef sztabu dywizji attaché wojskowy dowódca pułku dowódca brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Juliusz Kleeberg (ur. 30 marca 1890 w Trembowli, zm. 4 lipca^[1] 1970 w Sydney) – generał brygady Wojska Polskiego.

Juliusz Kleeberg urodził się 30 marca 1890 roku w Trembowli, w rodzinie Emila, oficera cesarskiej i królewskiej armii, i Józefy Kuschée. Był młodszym bratem Franciszka, późniejszego generała dywizji. Żonaty z Haliną Przejmo-Olszyńską, z którą miał syna Andrzeja (ur. 1920).

Ukończył Akademię Wojskową w Wiener Neustadt^[1]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1910 i wcielony do 4. Galicyjskiego Pułku Ułanów w Żółkwi (od 1912 w Wiener Neustadt)^[2][3]. W 1913 został przeniesiony do Pułku Dragonów Nr 3 w Wiedniu^[4]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1914.

W listopadzie 1915 roku, jako porucznik Pułku Ułanów Nr 4 został przydzielony do Legionów Polskich, a następnie do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Pełnił służbę w 2 pułku ułanów, później w c. i k. Komendzie Legionów^[5]. Od 31 stycznia do 9 marca 1917 roku był słuchaczem Kursu oficerów sztabowych i adiutantów wyższych dowództw w Warszawie. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera przydzielonego do Sztabu Generalnego i został wyznaczony na stanowisko oficera sztabu w c. i k. Komendzie III Brygady Legionów Polskich. Na stopień rotmistrza został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1917^[6].

Od września 1917 roku był instruktorem wyszkolenia i dowódcą szwadronu na kursie szkoleniowym Polskiej Siły Zbrojnej. Był pracownikiem Komisji Przygotowującej Ustawę i Program Szkoły Rycerskiej im. Tadeusza Kościuszki Tymczasowej Rady Stanu^[7].

W listopadzie 1918 roku przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Kijowie. W lutym następnego roku został szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów^[8]. W czerwcu 1919 został szefem sztabu Inspektoratu Jazdy i wykładowcą taktyki kawalerii w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie. W marcu 1920 został wysłany do Paryża, z przydziałem do Polskiej Misji Zakupów na stanowisko szefa sekcji. Od października 1920 do lutego 1922 był słuchaczem francuskiej Wyższej Szkoły Wojennej (École Supérieure de Guerre) w Paryżu. Razem z nim studiowali między innymi późniejsi generałowie WP: Władysław Bortnowski i Józef Jaklicz. Od lutego 1922 dyrektor nauk w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu. 11 października 1923 roku został przydzielony do macierzystego 2 pułku szwoleżerów z równoczesnym odkomenderowaniem do Oddziału II SG^[9]. Od listopada 1923 do stycznia 1928 attaché wojskowy w Paryżu. W styczniu 1928 roku został przeniesiony do 5 pułku strzelców konnych w Tanowie na stanowisko dowódcy pułku^[10]. W marcu 1930 roku został mianowany dowódcą 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie^[11]. Na tym stanowisku został awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie generałów^[12]. 1 kwietnia 1937 roku dowodzona przez niego wielka jednostka została przemianowana na Podolską Brygadę Kawalerii. W sierpniu 1939 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie.

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. Od listopada 1939 do czerwca 1940 attaché wojskowy i komendant placu Paryż. Po upadku Francji wycofał się przejściowo do Hiszpanii, po czym od drugiej dekady lipca 1940^[13] jako dowódca Wojska Polskiego we Francji organizował potajemnie ewakuację zdemobilizowanych żołnierzy do Wielkiej Brytanii i koordynował działania wojskowe. Formalnie zajmował stanowisko tłumacza generalnego na czele polskiej struktury dowódczej utworzonej przy kierownictwie Zgrupowania Pracowników Cudzoziemskich(inne języki) (GTE) w administracji państwa Vichy^[14][15][16]. 8 października 1940 wydał mjr. Gwidonowi Langerowi rozkaz kontynuowania pracy kryptoanalitycznej polskiego zespołu specjalistów od Enigmy PC Bruno pod kryptonimem Cadix i nadzorem mjr. Gustave'a Bertranda z Vichy, a równolegle dla Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie pod nazwą Ekspozytura 300^[17][18]. 2 maja 1941 zaaprobował nominację mjr. Mieczysława Słowikowskiego na szefa Agencji Afryka w Algierze^[19]. Utrzymywał kontakty z gen. Henrim Giraudem, reprezentującym propétainowskie skrzydło Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego faworyzowane przez Amerykanów^[20]. We wrześniu 1942 odwiedził Londyn^[21]. Pełnił funkcję tłumacza generalnego przy GTE do listopada 1942, kiedy zastąpił go płk Józef Jaklicz^[22]. W kwietniu 1943 zagrożony aresztowaniem Kleeberg opuścił Francję i udał się do Włoch^[23]. Od stycznia do grudnia 1944 piastował stanowisko przedstawiciela Rządu Stanisława Mikołajczyka do Spraw Opieki Nad Uchodźcami we Włoszech, a potem był szefem Wojskowej Delegacji Rzeczypospolitej przy Sztabie Wojsk Sprzymierzonych. Od grudnia 1944 w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej.

Po demobilizacji Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w 1948 prowadził z żoną farmę w Wielkiej Brytanii, a w 1952 osiadł w Australii, gdzie mieszkał już jego syn, podoficer polskiego lotnictwa. Prowadził sklep w Sydney. W 1956 przyjął obywatelstwo australijskie. Był prezesem Rady Naczelnej Polonii Australijskiej 1954–1958 i ponownie po Andrzeju Racięskim 1960–1970^[24].

Zginął potrącony przez samochód w pobliżu Mount Vincent podczas postoju w drodze na wydarzenie polonijne w Maitland w Nowej Południowej Walii wieczorem 4 lipca 1970 roku, podróżując w towarzystwie działaczy harcerskich Witolda Szupryczyńskiego, Ryszarda Trejstera i Anny Trejster. Pogrzeb odprawił 11 lipca arcybiskup Sydney Norman Gilroy. Kleeberg spoczął na cmentarzu Pinegrove Memorial Park(inne języki) w Sydney^[24].

• rotmistrz – 26 listopada 1916^[25]
• major – 12 października 1918^[1]
• podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
• generał brygady – 19 marca 1937

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[26]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie^[24][27], po raz 1 i 2 w 1922)^[28]
• Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925)^{[29][24][27][30]}
• Medal Niepodległości (22 kwietnia 1938)^[31]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[27]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[27]
• Odznaka „Znak Pancerny”
• Wielki Oficer Orderu Sławy „Nichan Iftikhar”(Tunezja)^[30]
• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)^[24]
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)^[27][32]
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)^[5][33]
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[33]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[33]
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)^[33]

Wyszkolenie brygady prowadził inteligentnie i poprawnie. Na ćwiczeniach aplikacyjnych jako parokrotny dowódca dywizji i korpusu kawalerii czerwonej pracował zupełnie wystarczająco. Jako wychowawca zanadto zdaje się wypuścił z ręki jeden ze swych pułków. Sprawę tą badam dopiero, więc nie mogę sprecyzować jeszcze opinii. /-/ gen. Kazimierz Fabrycy^[34].

• Franciszek Kleeberg - starszy brat, dowódca Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1911. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1910.
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912.
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914.
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Jan E. Zamojski. Profesjonaliści i amatorzy. Szkic o dziejach polskiej służby wywiadowczej we Francji w latach 1940—1945 — „F-2”. „Dzieje Najnowsze”. 12, s. 97–140, 1980. 
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 25. ISBN 83-04-03364-X.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A–Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Piotr Stawecki. Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (202), s. 107–138, 2004. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Marek Grajek: Enigma. Bliżej prawdy. Poznań: Rebis, 2007. ISBN 978-83-7510-103-4.
• Mieczysław Z. Słowikowski: W tajnej służbie. Jak polski wywiad dał aliantom zwycięstwo w Afryce Północnej. Wyd. 2. Poznań: Rebis, 2011. ISBN 978-83-7510-621-3.