Juliette Gréco

Juliette Gréco (1961)
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1927 Montpellier
Data i miejsce śmierci	23 września 2020 Ramatuelle
Zawód	piosenkarka, aktorka
Współmałżonek	Philippe Lemaire (1953–1956; rozwód) Michel Piccoli (1966–1977; rozwód) Gérard Jouannest (1988–2018; jego śmierć)
Multimedia w Wikimedia Commons

Juliette Gréco (ur. 7 lutego 1927 w Montpellier, zm. 23 września 2020 w Ramatuelle) – francuska piosenkarka i aktorka.

Podczas II wojny światowej wraz ze swoimi rodzicami działała we francuskim ruchu oporu (Résistance). Po wojnie zamieszkała w Paryżu, gdzie szybko zaczęła odnosić sukcesy artystyczne jako piosemkarka. Kompozytorami jej utworów byli m.in. znany jazzman Miles Davis i Joseph Kosma. Teksty do muzyki pisali zaś: poeta Jean Cocteau i Jean Paul Sartre. Współpraca z tymi artystami zaowocowała wieloma przebojami, które uzyskały światowy rozgłos^[1].

Urodziła się 7 lutego 1927 w Montpellier w południowej Francji. Jej ojciec pochodził z Korsyki, matka była działaczką francuskiego ruchu oporu (Résistance). Na edukację oraz formację ideową młodej Julietty mieli ogromny wpływ jej rodzice i ich zaangażowanie polityczne. Szczególny wpływ miała jej matka. Dorastająca Julietta, idąc za jej przykładem, również przyłączyła się do ruchu oporu. Została w związku z tym nawet aresztowana, ale uniknęła deportacji z powodu młodego wieku. Według niektórych biografów, Juliette Gréco była przez 210 dni więźniem obozu koncentracyjnego Ravensbrück. W 1946 roku przeniosła się do Paryża.

Szybko dostrzeżono w stolicy jej talent wokalny i stała się tam jedną z gwiazd powojennej Francji. Jej repertuar pieśniarski oddawał przekonująco ferment nowego kierunku filozoficznego – egzystencjalizmu oraz frustracje francuskich intelektualistów, które były następstwem przeżyć po II wojnie światowej. Tym refleksjom towarzyszył również wygląd sceniczny artystki; czarna suknia i długie czarne rozpuszczone włosy.

Gréco była częstą bywalczynią kawiarnii w paryskiej dzielnicy Saint-Germain-des-Prés, w których obracała się polityczna i filozoficzna bohema. Tam spotkała się z Milesem Davisem i Jeanem Cocteau. Ten ostatni zaproponował młodej artystce niewielką rolę we francuskim filmie „Orfeusz” (1950). Od amerykańskiego producenta i reżysera Darryla F. Zanucka otrzymała propozycję zagrania w filmach hollywoodzkich. W 1965 występowała w głównej roli we francuskim miniserialu Belfegor, czyli upiór Luwru^[2][3].

W 2016 przeszła udar mózgu. Zmarła 23 września 2020, w miejscowości Ramatuelle, w wieku 93 lat^[1][4]. Jej pogrzeb odbył się 5 października 2020 w Paryżu. Wziął w nim udział m.in. były prezydent François Hollande i ówczesna pierwsza dama Brigitte Macron^[5]. Została pochowana u boku swojego ostatniego męża na cmentarzu Montparnasse^[6].

Była trzykrotnie zamężna. Pierwszym mężem (1953–1956) był aktor Philippe Lemaire, z którym miała córkę Laurence-Marie Lemaire (zm. 2016). Jej drugim mężem był francuski aktor Michel Piccoli (1966–1977). W 1988 poślubiła pianistę Gérarda Jouannesta (1933–2018), z którym była zamężna aż do jego śmierci^[7].

• Si tu t’imagines (1950)
• Parlez-moi d’amour
• Paris Canaille (1962)
• Accordéon (1962)
• À la belle étoile
• Ça va (Le Diable)
• C'est à aimer que le temps passe
• Chanson pour l’Auvergnat (1955)
• Coin de rue (1954)
• Daphénéo
• Déshabillez-moi (1967)
• Dieu est Nègre
• Embrasse-moi
• Je Hais les Dimanches (1951)
• Je suis comme je suis (1951)
• La Chanson de Barbara
• La Chanson de Margaret
• La Fiancée du Pirate
• La Fourmi
• La Rue
• Les Cloches (& La Tzigane)
• Les Croix
• Les Dames de la poste
• Les Enfants qui s'aiment
• Les Feuilles mortes
• L'Éternel féminin
• L'Ombre
• Romance
• Sir Jack l'eventreur
• Sous le ciel de Paris

• 1964: Gréco chante Mac Orlan (Neuauflage 2001 Mercury/Universal)
• 1965: Juliette Grèco à la Philharmonie der Berlin (LP: Philips)
• 1966: Juliette Grèco in Deutschland (LP: Philips)
• 1967: La Femme (Réédition 1998 Mercury/Universal)
• 1990: Je suis comme je suis (Doppel-CD, Neuauflage 2002 Mercury/Universal)
• 1991:
  • Juliette Gréco chante Maurice Fanon (Neuauflage 2002 Mercury/Universal)
  • Déshabillez-moi (Doppel-CD, Neuauflage 2003 Mercury/Universal)
• 1992: Juliette Gréco à l’Olympia (Doppel-CD, Neuauflage 2004 Mercury/Universal)
• 1993: Vivre dans l’avenir (Réédition 2002 Universal)
• 1998: Un jour d’été et quelques nuits (Disques Meys)
• 1999: Juliette Gréco Odéon 1999 (Doppel-CD, Disques Meys)
• 2003:
  • Aimez-vous les uns les autres ou bien disparaissez … (Polydor/Universal)
  • L’Éternel féminin – Gesamtaufnahme in 21 CD (Mercury/Universal)
• 2004:
  • Juliette Gréco Olympia 1955 – Olympia 1966 (Mercury/Universal)
  • Juliette Gréco Olympia 2004 (Doppel-CD, Polydor/Universal)
• 2006: Le Temps d’une chanson (Polydor/Universal).

• Helena i mężczyźni (Eléna et les hommes, 1956)
• Witaj, smutku (1958) jako ona sama
• Belfegor, czyli upiór Luwru (Belphégor ou le Fantôme du Louvre, 1965), miniserial TV, reż, Claude Barma (rola główna)^[8][9]
• Chata wuja Toma (1965) jako Dinah
• Noc generałów (ang. The Night of the Generals) – film wojenny produkcji francuskiej w reżyserii Anatole’a Litvaka z 1967 roku
• Belfegor – upiór Luwru, (2001) (Belphégor, le fantôme du Louvre, 2000) (rola epizodyczna – postać starej kobiety na cmentarzu)^[10]

• Jujube (Éditions Stock, 1982, 1994)
• Saint-Germain-des-Prés (fotografie: Yann Aubry; Éditions Michel Lafon, 2006; ISBN 2-7499-0534-6)
• Je suis faite comme ça (Éditions Flammarion, 2012; ISBN 978-2-08-125489-3)
• Juliette Gréco raconte de Saint-Germain-des-Prés à Saint-Tropez (fotografie: Georges Dudognon, Éditions Flammarion, 2013; ISBN 978-2-08-129574-2)

• Régine Deforges (Text), Irmeli Jung (Photos): Juliette Gréco, Imprimerie Nationale, Paris 1990
• Betrand Dicale: Juliette Gréco. Les vies d’une chanteuse, Edition Lattès, Paris 2001, ISBN 2-7096-2102-9
• Michel Grisolio: Juliette Gréco, Edition Seghers, Paris 1975
• Josyaune Savigneau: Juliette Gréco, Actes Sud, Arles 1998, ISBN 2-7427-2059-6

• Juliette Gréco w bazie IMDb (ang.)
• Juliette Gréco w bazie Filmweb