Julian Słoniewski
| |
 kapitan pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 września 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
3 eskadra wywiadowcza |
| Stanowiska |
dowódca eskadry |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Julian Słoniewski (ur. 20 maja 1888[1] w Besarabii, zginął 25 września 1920 w Łucku) – kapitan pilot Wojska Polskiego II RP, dowódca 3 Eskadry Wywiadowczej.
Życiorys
Urodził się w polskiej rodzinie osiadłej w Besarabii w ówczesnym Imperium Rosyjskim. Ukończył studia na wydziale przyrodniczym Uniwersytetu w Odessie. Potem studiował medycynę. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii carskiej i skierowany do szkoły lotniczej, gdzie uzyskał dyplom pilota. Od 1917 walczył na froncie z Niemcami. Podczas jednego z lotów bojowych został zmuszony do lądowania i dostał się do niewoli niemieckiej[2].
Po odzyskaniu niepodległości rozpoczął służbę w lotnictwie polskim. W styczniu 1919 został wyznaczony do utworzenia 3 eskadry wywiadowczej i mianowany jej dowódcą[3]. Wkrótce wziął z nią udział w wojnie polsko-ukraińskiej, operując w rejonie Chełma i Kowla. Jego zdolności organizacyjne zostały szybko zauważone przez dowództwo wojsk polskich i w maju 1919 otrzymał nominację na dowódcę IV Grupy Lotniczej[4]. Niedługo potem został Szefem Lotnictwa przy Naczelnym Dowództwie WP[2].
Po zakończeniu walk z Ukraińcami skierowano go do Torunia, gdzie uczestniczył w tworzeniu i rozbudowie Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych. W czasie wojny polsko-bolszewickiej otrzymał zadanie zorganizowania w Warszawie 9 eskadry wywiadowczej, która następnie – pod jego dowództwem – wzięła udział w obronie stolicy w sierpniu 1920[5][2]. 25 września 1920 w czasie powrotu z lotu bojowego podczas odwrotu bolszewików jego samolot Bristol F.2B rozbił się w okolicy Łucka. Julian Słoniewski wraz z sierżantem pilotem Jakubem Kieroyczykiem zginęli na miejscu[6].
Odznaczenia
- Krzyż Walecznych – 29 października 1921 „w zamian za otrzymaną wstążeczkę biało-amarantową byłej Armii gen. Hallera”[7]
- Polowa Odznaka Pilota – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”[8]
- Order Świętego Włodzimierza IV Klasy z mieczami i kokardą – Imperium Rosyjskie[1]
- Medal Świętego Jerzego IV stopnia „Za męstwo” (nr 52140) – Imperium Rosyjskie[1]
Przypisy
- ↑ a b c Atestacja obserwatora oddziału lotniczego gwardii praporszczika Juliana Słoniewskiego (skan), gwar.mil.ru, 18 stycznia 1917 [dostęp 2024-02-11] (ros.).
- ↑ a b c Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 318.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 17, 25.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 18, 26.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 98.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 106-107, wg autora obaj lotnicy zginęli 29 września.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921 roku, s. 1466.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 435.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
- Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką 1919-1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2.