Joe Dundee
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
170 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
półśrednia |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
130 |
| Zwycięstwa |
86 |
| Przez nokauty |
25 |
| Porażki |
22 |
| Remisy |
11 |
Joe Dundee (właśc. Samuel Lazzaro, ur. 15 sierpnia 1903 w Rzymie, zm. 31 marca 1982 w Baltimore[1]) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii półśredniej.
Urodził się we Włoszech, ale jako dziecko wyemigrował z rodziną do Stanów Zjednoczonych i osiedlił się w Baltimore. Jego młodszy brat Vince Dundee był również zawodowym bokserem, mistrzem świata w wadze średniej.
Joe Dundee rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1919. Walczył w wadze półśredniej. Pierwsze dwa pojedynki przegrał, ale potem większość walk wygrywał, choć np. w 1922 doznał porażki przez dyskwalifikację z byłym mistrzem świata w wadze koguciej Kidem Williamsem. 16 lipca 1925 zremisował z Lewem Tendlerem, a po serii kolejnych dwunastu zwycięstw zmierzył się 24 czerwca 1926 w Madison Square Garden w Nowym Jorku z Mickeyem Walkerem, który miesiąc wcześniej stracił mistrzostwo świata w wadze półśredniej. Dundee wygrał tę walkę przez techniczny nokaut w 8. rundzie.
Po stoczeniu następnych siedmiu walk, z których przegrał tylko jedną, Dundee spotkał się 6 czerwca 1927 w Nowym Jorku w pojedynku o mistrzostwo świata w wadze półśredniej. Po 15 rundach wygrał niejednogłośnie na punkty z obrońcą tytułu Pete’em Latzo i został nowym mistrzem[1][2]. W obronie tytułu Dundee stoczył walkę no decision z Billym Drako, którą zdaniem prasy wygrał[3]. Później odbył kilka pojedynków towarzyskich, w których mistrzostwo nie było stawką. 21 marca 1929 National Boxing Association pozbawiła Dundee'ego tytułu mistrza świata za uchylanie się od walki z Young Jackiem Thompsonem lub Jackie Fieldsem. Był jednak nadal uznawany za mistrza przez NYSAC.
25 lipca 1929 w Detroit Dundee spotkał się z Jackie Fieldsem, który od 25 marca tego roku był uważany przez NBA za mistrza świata, w pojedynku o uniwersalne mistrzostwo świata w wadze półśredniej. W 2. rundzie Dundee został dwukrotnie powalony na deski, a następnie zadał cios poniżej pasa, za który został zdyskwalifikowany[4].
Stoczył potem jeszcze 13 walk, z których warto wspomnieć porażkę z Benem Jebym we wrześniu 1930 i w lutym 1931 zakończył zawodowe uprawianie boksu. Zmarł w 1982.
Przypisy
- ↑ a b Joe Dundee [online], boxingbiographies.co.uk [dostęp 2015-04-05] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1927-06-03 Joe Dundee w pts 15 Pete Latzo, Polo Grounds, Manhattan, NYC, New York, USA - WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-04-05] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-10] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1927-07-13 Joe Dundee nd-w pts 10 Billy Drako, Redland’s Baseball Park, Cincinnati, Ohio, USA - WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-04-05] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1929-07-25 Jackie Fields w disq 2 (15) Joe Dundee, The Fairgrounds, Detroit, Michigan, USA - WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-04-05] (ang.).
Bibliografia
- Joe Dundee [online], boxingbiographies.co.uk [dostęp 2015-04-05] (ang.).
- Joe Dundee (Samuel Lazzaro) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-04-05] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Joego Dundee [online], boxrec.com [dostęp 2017-08-18] (ang.).
- Joe DUNDEE [online], Sport & Note [dostęp 2015-04-05] (ang.).