Jerzy Słowiński (generał)
 gen. dyw. w st. spocz. Jerzy Słowiński (2021) | |
 generał dywizji w st. spocz.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1963–2003 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
więcej patrz tekst |
| Stanowiska |
• d–ca pułku, DZ więcej patrz tekst |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Jerzy Słowiński (ur. 21 czerwca 1946 w Ostrowcu Świętokrzyskim) – generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys
W latach 1963–1966 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Po ukończeniu szkoły i promocji został przydzielony do 42 pułku zmechanizowanego w Żarach i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu piechoty zmotoryzowanej[1]. Po dwóch latach powierzono mu dowodzenie kompanią piechoty zmotoryzowanej. W 1971 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu batalionu. W następnym roku awansował na kapitana, został przeniesiony do 11 pułku zmechanizowanego w Krośnie Odrzańskim i objął dowództwo batalionu piechoty. W latach 1973–1976 był słuchaczem Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie.
W latach 1976–1977 pełnił służbę na stanowisku adiunkta w Katedrze Sztuki Operacyjnej Akademii Sztabu Generalnego im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie oraz odbył praktyki na stanowisku szefa sztabu w 17 pułku zmechanizowanym w Międzyrzeczu i 8 pułku czołgów średnich w Żaganiu. 1977 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 42 pułku zmechanizowanego w Żarach. W 1980 roku został szefem sztabu - zastępcą dowódcy 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu.
W latach 1982–1984 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie do kraju objął dowództwo 12 Dywizji Zmechanizowanej im. Armii Ludowej w Szczecinie. Dowodzona przez niego dywizja została wyróżniona mianem przodującego związku taktycznego Wojska Polskiego. Po trzech latach został przeniesiony na równorzędne stanowisko dowódcy 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie. Na tym stanowisku 11 października 1988 roku na mocy uchwały Rady Państwa otrzymał nominację na stopień generała brygady.
W 1989 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie. W 1992 roku został szefem Departamentu Wychowania MON. W latach 1995–1999 był attaché wojskowym w Kairze. W okresie od 1 sierpnia 2000 roku do 30 lipca 2003 roku był Komendantem Głównym Żandarmerii Wojskowej. W sierpniu 2001 otrzymał od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego nominację na stopień generała dywizji[2]. Od 2019 prezes Klubu Generałów Wojska Polskiego[3].
Odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1992)
- Złoty Krzyż Zasługi (1978)
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1986)
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1982)
- Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
- Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
- Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (ZSRR, 1989)[4]
- List gratulacyjny od Prezydenta RP
Przypisy
- ↑ Faszcza 2015 ↓, s. 184.
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 28, poz. 465
- ↑ Aktualne władze Klubu. klubgiarp.p. [dostęp 2024-05-02].
- ↑ Radzieckie medale dla generałów i oficerów W /w/ "Rzeczpospolita", nr 44, 21 lutego 1989, s. 2.
Bibliografia
- Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945-2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
- Marek Paszkowski, Nominacje generalskie 2001, Przegląd Wojsk Lądowych, listopad 2001, s. 130.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 445-447.