Jerzy Majka
Jerzy Józef Majka (ur. 17 stycznia 1930 w Wadowicach, zm. 13 lutego 1991[1][2]) – działacz komunistyczny, redaktor naczelny „Świata Młodych” (w latach 1970–1981) oraz „Trybuny Ludu” (1985–1990)[3].
Życiorys
W 1948 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, z którą w tym samym roku przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. Ukończył Wyższą Szkołę Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym PZPR (1969) oraz w 1971 Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego[3].
Jako dziennikarz debiutował w harcerskim piśmie „Świat Młodych”; w latach 1954–1956 był zastępcą redaktora naczelnego, a w latach 1968–1981 redaktorem naczelnym. Zainicjował nieobozowe akcje letnie dla 700 tys. czytelników. Zwiększył nakład gazety z 280 do 410 tys. egz. i zwiększył częstotliwość ukazywania pisma do 3 razy na tydzień[3]. Zajmował się również tematyką harcerską i zuchową (redagował pismo „Zuchowe Wieści”), a także historyczną[3]. Był ideologiem powstałego w 1973 ruchu Harcerska Służba Polsce Socjalistycznej[4]. W 1977 dodał do hymnu harcerskiego drugą zwrotkę, zaczynającą się od słów „Socjalistycznej, Biało-Czerwonej”, która wzbudziła kontrowersje i została porzucona w 1981[5].
Od 1980 do 1981 pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Zakładowego PZPR w RSW „Prasa-Książka-Ruch”[6]. Od 1981 członek Komisji Ideologicznej Komitetu Centralnego PZPR[3], w 1986 został również członkiem KC. Od 1985 aż do likwidacji był redaktorem naczelnym „Trybuny Ludu”[6]. W 1988 wyróżniony Medalem pamiątkowym „40-lecia PZPR”[7]. W latach 1986–1990 był przewodniczącym Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Mongolskiej[3]. 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR – PPS – powstania PZPR[8]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera AII-6-22)[9].
Publikacje
- Na pionierskim obozie – 1954
- Jak zorganizować drużynę zuchów – 1959
- W językach mówimy stu[3]
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[3]
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1967)[10]
- Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988)[11]
- Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa” (1968)[12]
- Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1988)[13]
Przypisy
- ↑ Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3, wyd. Intepress, Warszawa 1993, s. 873.
- ↑ Antoni Dudek (opr.), Zmierzch dyktatury, Warszawa 2013, t. I, s. 181.
- ↑ a b c d e f g h Elżbieta Ciborska: Leksykon polskiego dziennikarstwa. Warszawa: Dom Wydawniczy Elipsa, 2000, s. 330. ISBN 83-7151-330-5.
- ↑ Leksykon harcerstwa. Olgierd Fietkiewicz (red.). Warszawa: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-203-1779-7.
- ↑ Bogumiła Staniów. „Biblioteka Harcerskiej Służby Polsce Socjalistycznej” jako przykład serii wydawniczej z politycznym przesłaniem. „Nowa Biblioteka. Usługi, Technologie Informacyjne i Media”. 2(25), s. 7, 2017. ISSN 2451-2575. [dostęp 2021-11-28]. (pol.).
- ↑ a b Informacje w BIP IPN. [dostęp 2017-11-14].
- ↑ VII Plenum KC PZPR, Książka i Wiedza, Warszawa 1988, s. 8.
- ↑ Trybuna Robotnicza, nr 277, 29 listopada 1988, str. 5
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Medale dla działaczy młodzieżowych, "Żołnierz Wolności", nr 107, 9 maja 1967, s. 2.
- ↑ „Życie Partii”, nr 5 (543), 8 marca 1989, s. 20.
- ↑ „Strażak: pismo Związku Ochotniczych Straży Pożarnych”, nr 22 (282), 16–30 listopada 1968, s. 5.
- ↑ Lista odznaczonych, "Trybuna Ludu", nr 293, 17 grudnia 1988, s. 3.