Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Jerzy Doerffer

Jerzy Wojciech Doerffer
Data i miejsce urodzenia

21 kwietnia 1918
Łęka Wielka

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 2006
Sopot

Profesor nauk technicznych
Specjalność: technologia budowy okrętów
Alma Mater

Politechnika Gdańska

Doktorat

1960

Profesura

1964

Doktor honoris causa
Uniwersytet w Glasgow – 1983
Politechnika Gdańska – 1988
Politechnika Szczecińska – 2003
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Gdańska

Dziekan
Wydział

Budowy Okrętów PG

Okres spraw.

1953–1964

Rektor
Uczelnia

Politechnika Gdańska

Okres spraw.

1981–1984

Poprzednik

Marian Cichy

Następca

Eugeniusz Dembicki

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Odznaka Nagrody Państwowej

Jerzy Wojciech Doerffer (ur. 21 kwietnia 1918 w Łęce Wielkiej, zm. 9 sierpnia 2006 w Sopocie) – polski inżynier, animator polskiego okrętownictwa, profesor zwyczajny i doctor honoris causa kilku uczelni, pracownik naukowy Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej, rektor tej Uczelni, autor książek z dziedziny okrętownictwa, członek Prezydium Tymczasowej Rady Krajowej PRON w 1982 roku[1], członek Rady Krajowej PRON w 1983 roku[2].

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stefana (1877–1939) i Haliny z Panieńskich (1888–1950)[3]. Po ukończeniu szkoły powszechnej od 1927 roku uczęszczał do Gimnazjum im. Komeńskiego w Lesznie. W 1932 roku przeniósł się do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które ukończył w roku 1935, uzyskując świadectwo dojrzałości. W kwietniu 1936 roku rozpoczął studia wyższe w Wolnym Mieście Gdańsku na Danziger Technische Hochschule (obecnie Politechnika Gdańska), na Wydziale Okrętowo-Lotniczym (Fakultät für Schiffs und Flugtechnik). Podczas studiów został przyjęty do polskiej korporacji akademickiej Rosevia. W sierpniu 1939 roku wyjechał na praktykę do stoczni w Anglii[4]. Zastał go tam wybuch II wojny światowej. W 1942 roku ukończył studia na Uniwersytecie w Glasgow. Po wojnie uzyskał drugi dyplom na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej w 1950 roku, a w 1960 roku stopień doktora nauk technicznych na podstawie pracy Wpływ wielkości budowanych statków na podstawowe urządzenia techniczne stoczni (promotor - prof. Aleksander Potyrała)[5].

Uczestniczył m.in. w:

  • odbudowie, modernizacji i rozbudowie stoczni produkcyjnych i remontowych;
  • opracowywaniu nowych procesów technologicznych budowy dużych statków pełnomorskich i doków pływających, które miały na celu łączenie metodą połówkową statków w Stoczni Gdynia oraz metodą segmentową doków na wodzie w Gdańskiej Stoczni Remontowej;
  • projektowaniu i budowie konstrukcji i technologii jednostek pływających z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym, przeznaczonych dla ratownictwa okrętowego oraz jednostki rybactwa i Marynarki Wojennej;
  • opracowywaniu nowych procesów technologicznych remontów statków, polegających na całkowitej wymianie poszycia dna zewnętrznego, przebudowie statku typu OBO na zbiornikowiec kwasu fosforowego oraz przedłużaniu kadłubów statków.

Od 1948 roku był związany z Politechniką Gdańską. Zorganizował i kierował Katedrą i Zakładem Technologii Okrętów i Organizacji Przemysłu Okrętowego. Utworzył specjalność technologia okrętów, wypromował pierwszych w Polsce doktorów w tej dziedzinie. W latach 1981–1984 pełnił funkcję rektora Politechniki Gdańskiej, na której pracował do przejścia na emeryturę w 1988 roku.

W 1993 roku zorganizował Forum Okrętowe (Związek Pracodawców Przemysłu Okrętowego) i czterokrotnie (w latach 1993-2003) wybierany był jego przewodniczącym. Od 2003 roku pełnił funkcję honorowego przewodniczącego Forum. Forum Okrętowe jako pierwsza organizacja z krajów byłego bloku socjalistycznego zostało przyjęte w 1995 roku do Association of European Shipbuilders & Shiprepairers.

W 2000 roku wystąpił w dokumentalnym filmie Krzysztofa Magowskiego pt. Świat moich wujków.

Od 11 listopada 1947 roku był żonaty z Marią Teresą Meissner (ur. 1929), miał czworo dzieci i ośmioro wnucząt[3].

Grób prof. Jerzego Doerffera na cmentarzu katolickim w Sopocie

Zmarł w Sopocie, pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera C1-3-1)[6].

Najważniejsze prace

  • Trasowanie okrętowe,
  • Technologia budowy kadłubów okrętowych,
  • Technologia remontu kadłubów okrętowych,
  • Organizacja produkcji w stoczniach (współautor),
  • Technologia wyposażania statków,
  • Oil Spill Response in Maritime Environment,
  • Życie i pasje. Wspomnienia, tom I, II,III.

Nagrody i odznaczenia

Był doktorem honoris causa następujących uczelni:

Za wszechstronną działalność otrzymał szereg wyróżnień i medali krajowych i zagranicznych, a także: Nagrodę Państwową I stopnia (1970)[3], Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998)[10], Order Sztandaru Pracy I klasy, Medal „Za zasługi dla obronności kraju”[11], złoty medal Froude’a za wybitne osiągnięcia w technologii okrętowej, członek honorowy SIMP[12], Medal św. Wojciecha (2005) mu za zasługi dla rozwoju nauki i techniki[13].

Profesor Jerzy Doerffer został również członkiem honorowym Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich [12], co świadczy o jego znaczącym wkładzie w rozwój okrętownictwa oraz promocję inżynierii mechanicznej w Polsce.[14]

Przypisy

  1. Dziennik Polski, r. XXXVIII, nr 223 (11807), Kraków 20 grudnia 1982 roku, s.2.
  2. Trybuna Robotnicza, nr 109 (12961), 10 maja 1983 roku, s. 6.
  3. a b c Jerzy Wojciech Doerffer [online], www.sejm-wielki.pl [dostęp 2024-11-05].
  4. ŚWIAT MOICH WUJKÓW. filmpolski.pl.
  5. Obrona pracy doktorskiej. „Dziennik Bałtycki”. Nr 224, s. 2, 17 września 1960. 
  6. Prof. Jerzy Doerffer nie żyje. pg.gda.pl. [dostęp 2018-11-19].
  7. Osoby uhonorowane tytułem doktora honoris causa PG. pg.gda.pl. [dostęp 2011-02-23].
  8. Doktorzy honoris causa AMW. amw.gdynia.pl. [dostęp 2011-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 marca 2011)].
  9. Doktorzy honoris causa Politechniki Szczecińskiej. ps.pl. [dostęp 2011-02-23].
  10. M.P. z 1998 r. nr 25, poz. 369
  11. Całe życie i pasje w okrętownictwie. oficynamorska.pl. [dostęp 2014-01-02].
  12. a b Księga Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, SIMP, Warszawa 2016, s. 234, ISBN 978-83-87982-87-4
  13. Laureaci medalu św. Wojciecha [online], Gdańsk - oficjalny portal miasta [dostęp 2024-11-05] (pol.).
  14. Wiadomości SIMP, „{{{czasopismo}}}” (566-567), Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, 1 grudnia 2006, ISSN 1231-6075 (pol.).

Linki zewnętrzne