Jeżyce (dzielnica Poznania 1954–1990)
| Dawna dzielnica Poznania | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| SIMC |
0969586 |
| Powierzchnia |
55,12 km² |
| Populacja (2011) • liczba ludności |
|
| Strefa numeracyjna |
(+48) 61 |
| Tablice rejestracyjne |
PO |
Położenie na mapie Poznania
| |
Jeżyce – dawna dzielnica administracyjna Poznania od 1954 do 1990 roku, obejmująca północno-zachodnią część miasta.
Po 1990 roku dzielnice zostały zlikwidowane, jednak Urząd Miasta Poznania przydzielił ich dawne obszary do swoich pięciu delegatur, w których znajdowało się część instytucji gminnych. Granice dawnych dzielnic zostały wykorzystane w celu organizacji pracy urzędu miasta. Delegatura UM Poznań-Jeżyce znajdowała się przy ul. Słowackiego 22[1].
Pod koniec funkcjonowania dzielnica Jeżyce obejmowała obszar o powierzchni 55,12 km², co stanowiło 21,09% powierzchni Poznania[2]. W obszarze dawnej dzielnicy 31 grudnia 2011 roku zamieszkiwało 81 153 osób[3].
Położenie
W 1954 r. dzielnica obejmowała powierzchnię 48,70 km², natomiast pod koniec funkcjonowania 55,12 km²[2].
Główną częścią Jeżyc jest Rynek Jeżycki. Granice dzielnicy wytyczały następujące ulice (patrząc od północy): Obornicka, Lechicka, Piątkowska, Księcia Mieszka I, Kazimierza Pułaskiego, Franklina Delano Roosevelta i Bukowska.
W skład tej administracyjnej dzielnicy wchodziły mniejsze, będące niegdyś osobnymi osadami, zwyczajowo również nazywane dzielnicami:
- Jeżyce
- Sołacz
- Bonin
- Winiary (część)
- Ogrody
- Podolany
- Wola
- Ławica (część)
- Golęcin
- Smochowice
- Krzyżowniki
- Strzeszyn
- Strzeszynek
- Kiekrz
Obecnie Jeżyce pełnią głównie funkcję mieszkalną i rekreacyjną. Występują tu osiedla o zabudowie wielorodzinnej (Bonin i Winiary – północno-wschodnia i wschodnia część dzielnicy), zwarte obszary zabudowane XIX-wiecznymi kamienicami (Jeżyce "w wąskim znaczeniu" – południowo-wschodnia część dzielnicy) oraz zabudowa jednorodzinna w północno-wschodniej części dzielnicy. W części południowo-zachodniej dominują tereny zielone, w tym lasy komunalne (golęciński klin zieleni) oraz port lotniczy Poznań-Ławica i koszary Wojska Polskiego. Główną ulicą dzielnicy jest ul. Dąbrowskiego (8,5 km – najdłuższa ulica Poznania), która wraz z ul. Lutycką stanowi obwodnicę miasta dla jadących drogą krajową nr 2 wschód-zachód. Drugą arterią komunikacyjną jest ul. Niestachowska (część II ramy komunikacyjnej miasta) przedłużająca się w ul. Obornicką (droga krajowa nr 11 w kierunku na Piłę).
Na terenie Jeżyc znajdują się również duże zbiorniki wodne – Jezioro Kierskie, Jezioro Strzeszyńskie i Rusałka.
Historia
W 1954 r. Prezydium Rządu utworzyło dużą dzielnicę Jeżyce, jako jedną z pięciu[4]. W 1984 roku podział na 5 dzielnic Poznania ponowiła Rada Ministrów w granicach wyznaczonych przez Wojewódzką Radę Narodową w Poznaniu[5][6]. 1 stycznia 1987 zmieniono granice miasta i do dzielnicy przyłączono obszar wsi Wielkie i Kiekrz[7].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Urząd Miasta. Polskapresse. [dostęp 2010-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-07)].
- ↑ a b (red.) Kazimierz Kruszka: Statystyczna karta historii Poznania. Poznań: Urząd Statystyczny w Poznaniu, 2008, s. 29. ISBN 978-83-61264-01-9.
- ↑ Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2009 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2010-06-11. ISSN 1734-6118.
- ↑ Uchwała nr 666 Prezydium Rządu z dnia 7 października 1954 r. w sprawie podziału na dzielnice miasta Poznania (M.P. z 1954 r. nr 111, poz. 1547)
- ↑ Uchwała nr 53 Rady Ministrów z dnia 30 marca 1984 r. w sprawie podziału miasta Poznania na dzielnice (M.P. z 1984 r. nr 10, poz. 68)
- ↑ Uchwała Nr XXIII/131/84 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 23 lutego 1984 r. ws. podziału miasta Poznania na dzielnice
- ↑ Uchwała nr XVII/145/86 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 29 grudnia 1986 r. (M.P. z 1986 r. nr 35, poz. 278)
