Jarka
Jarka w Jurkiszkach | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Lokalizacja | |
Rzeka | |
Długość | 32,4 km |
Powierzchnia zlewni |
237,1 km² |
Źródło | |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | Gołdapa |
Współrzędne | |
Położenie na mapie gminy Gołdap | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego | |
Położenie na mapie powiatu gołdapskiego |
Jarka – rzeka III rzędu, górny odcinek Gołdapy o długości 32,4 km, przepływająca przez Pojezierze Zachodniosuwalskie[1].
Morfometria i geologia
Powierzchnia zlewni wynosi 237,1 km². Za początek rzeki uważa się ciek wypływający koło Szarejek. Jarka posiada trzy dopływy prawobrzeżne z jezior: Bitkowskiego, Czarnego i Rakówek, a także trzy dopływy lewobrzeżne: dopływ z Kowali Oleckich, dopływ z Pogorzeli oraz Górny Potok. Zlewnia jeziora zbudowana jest z gliny zwałowej, a miejscami występują niewielkie obszary piasków sandrowych i torfów.
Górny bieg, do wsi Pogorzel, jest płytkim i wąskim rowem wśród pól oraz łąk. Poniżej Borkowin i Żelazek wpływa w dość głęboką dolinę, miejscami przyjmującą postać jaru, co być może dało asumpt nazwie rzeki. W tym rejonie brzegi są zalesione (m.in. olchy). Poniżej Babek Jarka przepływa pomiędzy stosunkowo wydatnymi wzniesieniami i przyjmuje kilka cieków, w tym największy – Górny Potok. Prąd jest tutaj szybki, a dno piaszczyste, miejscami żwirowate i kamieniste. Po minięciu Kałkowa wpływa meandrami w wąską i zalesioną dolinę. Odtąd zyskuje znaczenie wędkarskie. Przepływa następnie pod wiaduktem zlikwidowanej linii kolejowej z Gołdapii do Żytkiejmów, a później pod drogą wojewódzką nr 651 z Goładpii do Dubeninków. Po przebyciu obszaru łąk uchodzi do jeziora Gołdap[1].
Przyroda
W rzece występują: okoń, pstrąg potokowy, szczupak i inne ryby[1].
Przypisy
- ↑ a b c Marian Paruzel, Zapomniane rzeki. Jarka, w: Wiadomości Wędkarskie, nr 4/2001, s. 18-19
Bibliografia
- Inspekcja Ochrony Środowiska WIOŚ w Olsztynie Raport o stanie środowiska województwa warmińsko-mazurskiego w 2003 roku .
- Jarka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 449 .