Janusz Fortecki

Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1932 Skawina
Data śmierci	21 lutego 2020
Klub	Harcerski KS Zakopane AZS Zakopane SN PTT Zakopane
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Akademickie mistrzostwa świata brąz Zakopane 1956 indywidualnie brąz Obergammerau 1957 indywidualnie

Janusz Fortecki (ur. 23 grudnia 1932 w Skawinie, zm. 21 lutego 2020) – polski skoczek narciarski, trener, działacz sportowy, szkoleniowiec reprezentacji Polski w skokach narciarskich w latach 1969–1976.

Pierwszym klubem, do jakiego zapisał się po II wojnie światowej był Harcerski Klub Sportowy w Zakopanem. Później został skoczkiem AZS Zakopane^[1]. Jego trenerami byli wówczas Franciszek Marduła i Mieczysław Kozdruń. W 1948 został w stolicy Podhala mistrzem Polski juniorów^[2]. W swoim najlepszym okresie należał do czołowej dziesiątki skoczków w Polsce^[1]. W 1950 na skoczni w Wyżniej Kirze Miętusiej doznał kontuzji zwichnięcia stawu biodrowego. Do rywalizacji sportowej wrócił po rocznej przerwie. Startował w dziesiątkach konkursów w kraju i za granicą. W latach 1951–1960 sześciokrotnie brał udział w seniorskich mistrzostwach Polski, najlepszy wynik notując w 1951 (siódma pozycja)^[3].

W 1956 został brązowym medalistą akademickich mistrzostw świata (Winter Student World Championships) w Zakopanem, organizowanych dla państw bloku wschodniego. Rok później powtórzył ten sukces w Oberammergau, na imprezie rozgrywanej już wspólnie z zawodnikami z krajów zachodnich (Winter International University Sport Week)^[4]. Uprawiając sport, Fortecki studiował równolegle na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. W ostatnich latach narciarskiej kariery bronił barw SN PTT Zakopane. Zakończył karierę po sezonie 1960/61.

W latach 60. XX wieku Fortecki szkolił młodych skoczków w AZS Zakopane. W 1969 został pierwszym trenerem polskiej kadry narodowej^[1]. Współpracował w niej z trenerem Janem Gąsiorowskim z Wisły-Gwardii Zakopane^[5]. W 1970 podopieczny Forteckiego, Stanisław Gąsienica-Daniel zdobył brązowy medal na mistrzostwach świata w Wysokich Tatrach^[6]. Dwa lata później Wojciech Fortuna został w Sapporo mistrzem olimpijskim i mistrzem świata. Było to największe trenerskie osiągnięcie w karierze Forteckiego^[6]. Po nieudanej dla jego zawodników olimpiadzie 1976 w Innsbrucku złożył rezygnację. Uważał, że przyczyną gorszych wyników, jakie notowali polscy skoczkowie po okresie sukcesów w pierwszej połowie lat 70. XX wieku było zawężenie kadry do kilku zawodników i brak szerokiego zaplecza^[5].

Wkrótce potem przejął kadrę kombinatorów norweskich^[6]. Na kolejnej olimpiadzie w Lake Placid najlepszy z jego podopiecznych, Jan Legierski zajął dziesiąte miejsce. Po odejściu z Polskiego Związku Narciarskiego Fortecki wyjechał do Jugosławii, gdzie na skoczni w Travniku przygotowywał młodych Bośniaków do udziału, w charakterze przedskoczków, w igrzyskach olimpijskich 1984 w Sarajewie^[2]. W latach 1984–1988 był szefem wyszkolenia PZN, a w 1985 kierownikiem polskiej ekipy na mistrzostwach świata w Seefeld.

Przez wiele lat sprawował funkcję sędziego międzynarodowego FIS. W 1996 był szefem konkursu Pucharu Świata na Wielkiej Krokwi^[7].

28 września 2013 otrzymał tytuł Członka Honorowego PZN^[8].

Miał żonę Zofię i córkę Magdalenę oraz wnuki: Jana, Zofię i Marię^[6][7].

Zmarł w wieku 87 lat^[9][10]. Został pochowany na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej w Zakopanem (kw. P2).

• Wojciech Szatkowski: Cztery zimowe olimpiady Janusza Forteckiego. Skijumping.pl, 2007-10-23. [dostęp 2011-05-26]. (pol.).