Jan Zahradnik (ur. 28 stycznia 1904 Kosowie, zm. 22 października 1929 we Lwowie)^[1] – polski poeta i krytyk literacki.

Był synem Hieronima Zahradnika, starosty w Kosowie, w Karpatach Wschodnich i Olgi Zahradnik (nazwisko panieńskie Zarzycka). Jako czternastoletni uczeń lwowskiego III Gimnazjum im. Stefana Batorego, brał udział w obronie Lwowa (w 1918) w grupie VI Dzielnicy^[1], za co został odznaczony Krzyżem Obrony Lwowa^[2].

Wcześnie rozpoczął działalność literacką. Około siedemset wierszy i artykułów opublikował w dzienniku Stronnictwa Narodowo Demokratycznego – „Słowie Polskim”^[1]. Należał do założycieli Zespołu Stu. Wydanie książkowe jego poezji, zatytułowane Ludziom smutnym^[1] ukazało się w 1925. Wydano też jego broszurę o Makuszyńskim – W krzywym zwierciadle^[1] (1927) oraz dramat pt. Łątki lwowskie (1924), którego był współautorem. Jego wiersze ukazały się w wielu antologiach polskich i zagranicznych.

Książeczkę o nim wydał prof. Mieczysław Piszczykowski. Jego poezję opracował (wraz z obszerną bibliografią) Józef Giergielewicz.

Dwa lata przed śmiercią Jan Zahradnik spędził w sanatorium dla chorych na gruźlicę w Hołosku^[1]. Zmarł w karetce pogotowia na ul. Rutowskiego, w drodze z sanatorium do szpitala, przed północą 22 października 1929 roku^[1]. Pochowany został 25 października na Cmentarzu Łyczakowskim^[1] obok Kaplicy Borkowskich przy bramie głównej.

• Mieczysław Piszczkowski: O Janie Zahradniku, Warszawa 1932
• Czachowki Kazimierz; O Janie Zahradniku, Wiadomości Literackie 1932,nr 41
• Wacław Gaberle, Jan Zahradnik (1904–1929)
• Jan Zahradnik: Lwowskie wiersze, wybór i opracowanie Karolina Grodziska, Wydawnictwo interLINE, Kraków 2016

• Publikacje Jana Zahradnika w bibliotece Polona