Jan Eugeniusz Grabowski (ur. 30 grudnia 1897 w Słupcy, zm. prawdopodobnie w kwietniu 1940 w Charkowie) – polski sędzia, instruktor harcerski, harcmistrz, prawdopodobnie ofiara zbrodni katyńskiej.

Jan Grabowski początkowo uczył się w szkole handlowej w Koninie, jednak po wybuchu I wojny światowej był zmuszony do przeniesienia się do Kijowa, a później do Białej Cerkwi, gdzie ukończył gimnazjum. Rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Kijowskim. W 1918 roku wrócił do Warszawy, gdzie zapisał się na Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach pracował jako sędzia, początkowo w Bielsku Podlaskim, później w Grójcu i następnie w Warszawie. W 1936 roku uzyskał stopień doktora praw^[1].

Większość życia oddał harcerstwu. Już w czasie studiów został członkiem Naczelnictwa Harcerskiego w Kijowie i jego delegatem na zjazd połączeniowy ZHP 1 listopada 1918 roku. Od tego momentu był członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej i Głównej Kwatery Harcerzy (od co najmniej 1919 roku^[2]). Wraz z Franciszkiem Brzezińskim opracował i opublikował w 1925 roku Harcerski Kodeks Honorowy, w którym m.in. wykluczono pojedynki w harcerskim postępowaniu honorowym^[1]. Po 1930 roku był m.in. Przewodniczącym Naczelnego Sądu Harcerskiego (co najmniej do 1937 roku^[3]).

Według Tadeusza Strumiłły (w 8. tomie PSB wydanym w 1960 roku) Jan Grabowski po 1939 roku zaginął bez wieści, według Hausnera i Wierzbickiego^[4] zginął w Charkowie, choć jego nazwisko nie znajduje się w charkowskiej Księdze cmentarnej^[5].

Jan Grabowski był synem Edmunda Antoniego i Marii Elżbiety z domu Lipińskiej. W 1928 roku ożenił się z Wandą Babicką^[1].

• Tadeusz Strumiłło: Grabowski Jan Eugeniusz. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 8. Wrocław – Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii – Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1960, s. 495., reprint wydany przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław, 1990, ISBN 83-04-03491-3