Jan Bagiński (biskup)
| Biskup tytularny Tagaraty | ||
 Jan Bagiński (2015) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Biskup pomocniczy opolski | ||
| Okres sprawowania |
1985–2009 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
17 czerwca 1956 | |
| Nominacja biskupia |
8 lipca 1985 | |
| Sakra biskupia |
15 sierpnia 1985 | |
| Data konsekracji |
15 sierpnia 1985 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Opole | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Jan Bagiński (ur. 31 maja 1932 w Kamionce, zm. 19 maja 2019 w Opolu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy opolski w latach 1985–2009, od 2009 biskup pomocniczy senior diecezji opolskiej.
Życiorys
Urodził się 31 maja 1932 w Kamionce na Wołyniu[1]. W 1943 wraz z rodziną zbiegł z rodzinnej miejscowości, dzięki czemu uratował się przed napadem banderowców dokonujących rzezi wołyńskiej[2]. Po wkroczeniu w 1944 na Wołyń oddziałów Armii Czerwonej jego rodzina została przymusowo repatriowana do Chełma Lubelskiego, skąd przeniosła się do Opola[3]. W latach 1947–1951 uczył się w II Męskim Liceum Ogólnokształcącym w Opolu, które ukończył złożeniem egzaminu dojrzałości. W latach 1951–1956 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie i Opolu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 17 czerwca 1956 w katedrze Podwyższenia Krzyża św. w Opolu biskup diecezjalny częstochowski Zdzisław Goliński. Magisterium z teologii uzyskał w 1962 na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[1]. Stopień licencjata teologii uzyskał w 1987 w Instytucie Teologiczno-Pastoralnym w Opolu (filii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego). Natomiast stopień doktora nauk teologicznych w zakresie teologii dogmatycznej uzyskał w 1989 na Sekcji Teologii Dogmatycznej Wydziału Teologicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na podstawie dysertacji Teologiczne i psychologiczne kryteria zdatności do kapłaństwa[1][4] napisanej pod kierunkiem biskupa Alfonsa Nossola[3].
W latach 1956–1958 pracował jako wikariusz w parafii św. Mikołaja w Pyskowicach[1]. Jednocześnie realizował zadanie budowy kościoła filialnego w Pniowie[3] na terenie sąsiedniej parafii św. Marcina w Paczynie[1]. Następnie w latach 1958–1959 był wikariuszem w parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Opolu. W latach 1976–1985 pełnił funkcję proboszcza parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Kluczborku[1][5]. W 1979 został mianowany dziekanem kluczborskim, a w 1981 dziekanem kluczborskiego regionu duszpasterskiego. Od 1979 był ponadto konsultorem diecezjalnym[1]. Prowadził rekolekcje oraz konferencje głównie dla sióstr zakonnych, inteligencji i nauczycieli[3]. W 1981 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości[1].
W latach 1959–1976 pracował w seminarium duchownym w Nysie na stanowisku wykładowcy języka łacińskiego i prefekta alumnów, a od 1973 wicerektora[1].
Był inwigilowany przez funkcjonariuszy Służbę Bezpieczeństwa, w latach 60. został oblany kwasem. Instytut Pamięci Narodowej nadał mu status pokrzywdzonego[6].
8 lipca 1985[1] został prekonizowany biskupem pomocniczym diecezji opolskiej ze stolicą tytularną Tagarata[1]. Święcenia biskupie otrzymał wraz z Gerardem Kuszem[3] 15 sierpnia 1985 w katedrze Podwyższenia Krzyża św. w Opolu[1]. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, w asyście kardynała Henryka Gulbinowicza, arcybiskupa metropolity wrocławskiego, i Alfonsa Nossola, biskupa diecezjalnego opolskiego[1]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Servire Deo et populo” (Służyć Bogu i ludziom)[7]. Został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji. W kurii biskupiej sprawował urząd przewodniczącego wydziału duszpasterskiego. Do jego kompetencji należały sprawy duszpasterstwa ogólnego i sakramentalne, sprawy rodzinne, charytatywne, misyjne i zakonne. Oprócz tego szczególną opiekę sprawował nad kluczborskim regionem duszpasterskim[1]. 14 sierpnia 2009 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego diecezji opolskiej[8][9].
W ramach prac Episkopatu Polski był członkiem Komisji ds. Misji i ds. Zakonnych[1]. W 2003 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego opolskiego Pawła Stobrawy[10].
Zmarł 19 maja 2019 w Opolu[3][7]. 27 maja 2019 został pochowany przy tamtejszym kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła[11].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 14–15. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ M. Bartnicki: Bp Jan Bagiński: przeżyłem rzeź wołyńską dzięki pomocy ukraińskich sąsiadów. wp.pl, 2013-07-14. [dostęp 2018-02-22].
- ↑ a b c d e f Śp. Biskup Jan Bagiński. diecezja.opole.pl (arch.). [dostęp 2020-03-25].
- ↑ Jan Bagiński, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-08-29].
- ↑ G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 15. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ Bp Bagiński: esbecy pilnowali mnie cały czas. wprost.pl, 2007-03-03. [dostęp 2013-12-25].
- ↑ a b Jan Bagiński na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2019-05-22].
- ↑ Rinuncia di ausiliare di Opole (Polonia). press.vatican.va, 2009-08-14. [dostęp 2013-12-25]. (wł.).
- ↑ Benedykt XVI przyjął rezygnację bp. Bagińskiego. episkopat.pl (arch.), 2009-08-14. [dostęp 2013-12-25].
- ↑ Jan Bagiński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-12-25]. (ang.).
- ↑ Pogrzeb biskupa Jana Bagińskiego. opole.gosc.pl, 2019-05-27. [dostęp 2019-05-28].
Linki zewnętrzne
- Jan Bagiński na stronie diecezji opolskiej (arch.). [dostęp 2020-03-25].
- Jan Bagiński na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-18].
- Jan Bagiński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-23] (ang.).
- Jan Bagiński, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2010-11-23].