Jakubkowo (powiat grudziądzki)
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (III 2011) |
251[2] |
Strefa numeracyjna |
56 |
Kod pocztowy |
86-320[3] |
Tablice rejestracyjne |
CGR |
SIMC |
0846487 |
Położenie na mapie gminy Łasin | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego | |
Położenie na mapie powiatu grudziądzkiego | |
53°29′56″N 19°05′50″E/53,498889 19,097222[1] |
Jakubkowo (łac. bona quondam Mathei et Jacobi[4] 1298) – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie grudziądzkim, w gminie Łasin.
Podział administracyjny
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa toruńskiego.
Demografia
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 251 mieszkańców[2]. Jest dziewiątą co do wielkości miejscowością gminy Łasin.
Historia
W 1298 r. mistrz krajowy Meinhard von Querfurt nadał na prawie chełmińskim 12 łanów ziemi, należącej niegdyś do Polaków - braci Mateusza i Jakuba, założycielowi Łasina Janowi de Nemore. Według przywileju, Krzyżacy zezwalają na wybudowanie młyna na Łasince i wolne rybołówstwo na tej rzece[5][6].
Straż pożarna
We wsi znajduje się ochotnicza straż pożarna.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 43378
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 370 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Jakubkowo, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014 .
- ↑ Łasin Historia 1298, Teraźniejszość 1998, Przyszłość XXI w. Marian Wesołowski, Gerard Szukay, Łasin: Urząd Miasta i Gminy Łasin, 1998, ISBN 83-909814-0-8, OCLC 823759139 .
- ↑ Jakóbkowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 377 .