Jadwiga Kobendzina
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
geografka, geomorfolożka |
| Narodowość |
polska |
| Tytuł naukowy |
Profesor |
| Alma Mater | |
| Pracodawca |
Instytut Geografii i Zagospodarowania Przestrzennego Polskiej Akademii Nauk |
| Małżeństwo | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Jadwiga Kobendzina, właśc. Jadwiga Kobendza, z domu Kaczorowska[1] (ur. 23 października 1895 w Dąbrowie Górniczej, zm. 10 lutego 1989 w Warszawie) – polska geografka i geomorfolożka, badaczka Puszczy Kampinoskiej.
Życiorys
Szkołę średnią ukończyła w Warszawie (1912), gdzie mieszkała przez praktycznie całe życie. Po ukończeniu w 1915 kursu pedagogicznego, do 1918 pracowała w polskiej szkole w Moskwie. Po I wojnie światowej pracowała w Warszawie jako nauczycielka. Równolegle podjęła studia geograficzne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1926 obroniła pod kierunkiem prof. Stanisława Lencewicza doktorat Studium geograficzne Puszczy Kampinoskiej.
W latach 1926–1927 pracowała w Zakładzie Geografii Wolnej Wszechnicy Polskiej. Do 1932 pracowała w szkolnictwie średnim, a w latach 1930–1938 była bibliotekarką w Polskim Towarzystwie Geograficznym.
W czasie okupacji pracowała jako ekspedientka. Po powstaniu warszawskim opuściła stolicę, do której wróciła po wojnie. Rozpoczęła pracę w Biurze Odbudowy Stolicy (1945–1946), a następnie Ogrodzie Botanicznym UW (1946–1948). Następnie do czerwca 1955 pracowała w Instytucie Geograficznym UW. W 1952 związała się z Instytutem Geografii i Zagospodarowania Przestrzennego Polskiej Akademii Nauk, od 1963 jako profesor nadzwyczajna. W grudniu 1965 przeszła na emeryturę, pracując nadal na kontrakcie. W latach 1957–1977 była członkinią Rady Naukowej Instytutu.
Opublikowała prace z zakresu genezy wydm i ochrony przyrody, była członkinią Polskiego Towarzystwa Geologicznego[2].
W 1966 wydawnictwo Wiedza Powszechna wydrukowało jej monografię pod tytułem Puszcza Kampinoska (wznowioną w 1971).
Odznaczona za zasługi na polu ochrony przyrody otrzymała: Srebrny (1952)[3] i Złoty (1956) Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[4], za zasługi dla województwa warszawskiego – Złotą Odznakę (1975); nagrodę za działalność naukową na terenie województwa.
Jadwiga i Roman Kobendzowie zostali pochowani na służewskim cmentarzu przy ul. Wałbrzyskiej. Rosnącej przy ich grobie metasekwoi nadano ich imię i uznano za pomnik przyrody[5].
Życie prywatne
W 1926 wyszła za Romana Kobendzę, była jego żoną do jego śmierci w 1955. Mieli córkę (ur. 1927) i syna (ur. 1931).
Upamiętnienie
27 października 2023 roku szkole podstawowej w Koczargach Starych nadano imię prof. Jadwigi Kobendzy[6].
Przypisy
- ↑ Rekordy dostępne dla: Jadwiga Kaczorowska - Serwis MyHeritage [online], www.myheritage.pl [dostęp 2019-02-10].
- ↑ Lista członków Polskiego Towarzystwa Geologicznego, stan na 31 stycznia 1971, Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego Tom XL-1970, Zeszyt 3-4, Kraków 1971.
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 86, poz. 1353.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.
- ↑ PL.ZIPOP.1393.PP.1465011.3092 [online], Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody.
- ↑ Uroczystość nadania imienia patrona szkoły. szkola-koczargi.edupage.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-12-25)].
Bibliografia
- Maria Irena Mileska. Jadwidze Kobendzinie. „Przegląd Geograficzny”. t. XLVIII, z. 3, s. 371–375, 1976.