Jacek Michałowski
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1955 |
|---|---|
| Szef Kancelarii Prezydenta RP | |
| Okres |
od 10 kwietnia 2010[1] |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Jacek Maria Michałowski (ur. 8 grudnia 1955 w Warszawie) – polski urzędnik państwowy, działacz społeczny, w latach 2010–2015 szef Kancelarii Prezydenta RP.
Życiorys
Ukończył studia w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1975 został członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie. W drugiej połowie lat 70. zaangażował się w działalność opozycyjną. Był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników i następnie Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. W latach 80. pracował jako psycholog w warszawskim Ośrodku Zdrowia Psychicznego Synapsis. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, był sekretarzem komisji zakładowej związku, po wprowadzeniu stanu wojennego współpracował z niejawnymi strukturami związku.
W 1989 został doradcą wiceprzewodniczącego OKP, brał udział w kampanii prezydenckiej Tadeusza Mazowieckiego. Od 1989 do 1998 zajmował stanowisko dyrektora Biura Studiów i Analiz Kancelarii Senatu RP. Pełnił też funkcję doradcy wicemarszałka Andrzeja Wielowieyskiego. Następnie przez dwa lata był dyrektorem generalnym Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka. W 2000 został dyrektorem programowym Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności. W 2008 wszedł w skład rady redakcyjnej dwumiesięcznika „Nowa Europa Wschodnia”.
10 kwietnia 2010 wykonujący obowiązki prezydenta RP Bronisław Komorowski powołał go na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP oraz powierzył mu pełnienie obowiązków szefa Kancelarii Prezydenta RP[2], a postanowieniem z 6 lipca tego samego roku mianował go z dniem 7 lipca szefem tego urzędu[3]. 7 sierpnia 2015 został odwołany ze stanowiska szefa KPRP[4].
W 2015 został prezesem zarządu Edukacyjnej Fundacji im. prof. Romana Czerneckiego. Zasiadał też w radzie Fundacji Instytut Bronisława Komorowskiego[5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2015)[6]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2006)[7]
- Złoty Krzyż Zasługi (2005)[8]
- Komandor Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 2012)[9]
- Komandor Orderu Świętego Karola (Monako, 2012)[10]
- Komandor z Gwiazdą Orderu Zasługi (Norwegia, 2012)[11]
- Order Krzyża Ziemi Maryjnej II klasy (Estonia, 2014)[12]
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (2014)[13]
Przypisy
- ↑ Do 7 lipca 2010 jako p.o.
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 21, poz. 199
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 53, poz. 727
- ↑ M.P. z 2015 r. poz. 771
- ↑ O nas. bronislawkomorowski.org. [dostęp 2018-08-05].
- ↑ M.P. z 2015 r. poz. 964 – pkt 5.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 9, poz. 97 – pkt 11.
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 74, poz. 1018 – pkt 217.
- ↑ Ar Triju Zvaigžņu ordeni apbalvotie, sākot no 2004. gada 1.oktobra. president.lv. s. 91. [dostęp 2016-09-27]. (łot.).
- ↑ Ordonnance Souveraine n° 4.047 du 20 novembre 2012 portant nominations dans l’Ordre de Saint-Charles. legimonaco.mc, 23 listopada 2012. [dostęp 2013-12-10]. (fr.).
- ↑ Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 44–45. [dostęp 2013-12-05]. (norw.).
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-28]. (est.).
- ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it. [dostęp 2015-09-26]. (wł.).
Bibliografia
- Nota biograficzna na stronie prezydent.pl. [dostęp 2011-08-07].
|
