Język udehejski
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
100 (2010) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 5 krytycznie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 8a umierający↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | ude | ||
| IETF | ude | ||
| Glottolog | udih1248 | ||
| Ethnologue | ude | ||
| GOST 7.75–97 | удэ 705 | ||
| WALS | udh | ||
| SIL | ude | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język udehejski, udegejski – prawie wymarły język tunguski z grupy południowej używany w dalekowschodniej Rosji[1].
W 1989 r. podano, że ma mniej niż 500 użytkowników (przy czym grupa etniczna liczyła 1900 osób)[2]. Według danych z 2010 r. posługuje się nim 100 osób[1].
Silnie zagrożony wymarciem. Wśród tej ludności szybko przyjął się język rosyjski, który znacznie wpłynął na kształt rodzimego języka. Udehejski jest wypierany przez rosyjski[2].
Niegdyś był używany przez społeczność w Mandżurii w Chinach, lecz wyszedł z użycia[2].
Dialekty
Ethnologue wyróżnia następujące dialekty:[1]
- chungari
- chor
- aniuy
- samarga
- bikin
- iman
- kur-urmi
Różnice między dialektami nie są zbyt znaczące[1].
Przypisy
- ↑ a b c d M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Udihe, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-03-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-12] (ang.).
- ↑ a b c Salminen 2007 ↓, s. 273.
Bibliografia
- Tapani Salminen, Europe and North Asia, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 211–282, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-7007-1197-0, ISBN 978-0-203-64565-9, OCLC 47983733 (ang.).