Język czamorro
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
63 tys. (1991, Guam) | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| język urzędowy | Guam, Mariany Północne | ||||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||||
| Ethnologue | 1 narodowy↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-1 | ch | ||||
| ISO 639-2 | cha | ||||
| ISO 639-3 | cha | ||||
| IETF | ch | ||||
| Glottolog | cham1312 | ||||
| Ethnologue | cha | ||||
| GOST 7.75–97 | чам 782 | ||||
| WALS | cha | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język czamorro, język chamorro[1] – język austronezyjski używany w Guam i Marianach Północnych (objęty statusem języka urzędowego), przez lud Czamorro. Na wyspie Guam posługuje się nim 63 tys. ludzi (1991, według Ethnologue)[2].
Pomimo swojej lokalizacji w Mikronezji (Oceanii) nie jest przedstawicielem języków oceanicznych[3]. Uchodzi za bliżej spokrewniony z językami Filipin i Indonezji, przy czym jego dokładna przynależność jest niejasna[4]. Znalazł się w propozycji grupy zachodniej języków malajsko-polinezyjskich (siostrzanej wobec grupy centralno-wschodniej)[5][6][7]. Bywa zaliczany do języków filipińskich[1][8]. K.A. Adelaar (2005) i A.D. Smith (2017) klasyfikują go jako izolat w ramach języków malajsko-polinezyjskich[5][9].
Do zatarcia jego związków zewnętrznych przyczynił się zapewne kontakt z różnymi grupami językowymi[10]. Czamorro wykazuje wpływy leksykalne języka hiszpańskiego i języków filipińskich. Zidentyfikowano też pewne zapożyczenia z języków oceanicznych i innych źródeł austronezyjskich[11].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[2].
Przypisy
- ↑ a b Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 79, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
- ↑ a b M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Chamorro, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-24] (ang.).
- ↑ Adelaar 2005 ↓, s. 1.
- ↑ Zobel 2002 ↓, s. 405.
- ↑ a b Adelaar 2005 ↓, s. 14, 17.
- ↑ Zobel 2002 ↓, s. 405–406.
- ↑ Blust 1980 ↓, s. 11–12.
- ↑ Adelaar 2005 ↓, s. 17.
- ↑ Smith 2017 ↓, s. 475.
- ↑ Reid 2002 ↓, s. 63.
- ↑ Zobel 2002 ↓, s. 432.
Bibliografia
- Alexander Adelaar: The Austronesian languages of Asia and Madagascar: a historical perspective. W: Alexander Adelaar, Nikolaus P. Himmelmann (red.): The Austronesian languages of Asia and Madagascar. London: Routledge, 2005, s. 1–42. DOI: 10.4324/9780203821121. ISBN 978-0-7007-1286-1. OCLC 53814161. (ang.).
- Robert Blust. Austronesian Etymologies. „Oceanic Linguistics”. 19 (1/2), s. 1–189, 1980. ISSN 0029-8115. OCLC 9982679255. JSTOR: 20172307. (ang.).
- Lawrence A. Reid: Morphosyntactic evidence for the position of Chamorro in the Austronesian language family. W: Robert S. Bauer (red.): Collected Papers on Southeast Asian and Pacific Languages. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2002, s. 63–94, seria: Pacific Linguistics 530. DOI: 10.15144/PL-530.63. ISBN 978-0-85883-528-3. OCLC 51647270. (ang.).
- Alexander D. Smith. The Western Malayo-Polynesian Problem. „Oceanic Linguistics”. 56 (2), s. 435–490, 2017. DOI: 10.1353/ol.2017.0021. ISSN 0029-8115. OCLC 9982714373. JSTOR: 26408513. (ang.).
- Erik Zobel: The position of Chamorro and Palauan in the Austronesian family tree: evidence from verb morphosyntax. W: Fay Wouk, Malcolm Ross (red.): The History and Typology of Western Austronesian Voice Systems. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2002, s. 405–436, seria: Pacific Linguistics 518. DOI: 10.15144/PL-518.405. ISBN 978-0-85883-477-4. OCLC 49988027. (ang.).