Józef Wróbel (duchowny)
| Biskup tytularny Suasu | |||
 Józef Wróbel (2012) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 października 1952 | ||
| Biskup pomocniczy lubelski | |||
| Okres sprawowania |
od 2008 | ||
| Biskup diecezjalny helsiński | |||
| Okres sprawowania |
2000–2008 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | |||
| Śluby zakonne |
28 grudnia 1973 | ||
| Prezbiterat |
12 czerwca 1980 | ||
| Nominacja biskupia |
30 listopada 2000 | ||
| Sakra biskupia |
27 stycznia 2001 | ||
| Data konsekracji |
27 stycznia 2001 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Helsinki | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Józef Wróbel (ur. 18 października 1952 w Bestwinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, sercanin, doktor habilitowany nauk teologicznych, biskup diecezjalny helsiński w latach 2000–2008, biskup pomocniczy lubelski od 2008.
Życiorys
Urodził się 18 października 1952 w Bestwinie. W latach 1967–1971 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Żywcu. W latach 1971–1973 studiował w Pomaturalnym Studium Technicznym oraz na Politechnice Łódzkiej (filii w Bielsku-Białej). W grudniu 1973 wstąpił do Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego[1]. Roczny nowicjat odbył w Pliszczynie, po czym rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Misyjnym Księży Sercanów w Stadnikach[2]. Pierwsze śluby zakonne złożył 28 grudnia 1974, a śluby wieczyste 16 września 1978[3]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 12 czerwca 1980 kardynał Franciszek Macharski, arcybiskup metropolita krakowski[4]. W latach 1980–1982 odbył studia specjalistyczne w zakresie teologii moralnej w Akademii Alfonsjańskiej (Uniwersytet Laterański) w Rzymie, które uwieńczył licencjatem na podstawie pracy I fondamentali impegni politici della persona negli scritti di Jacques Maritain. Na tej samej uczelni w latach 1982–1985 odbył dalsze studia. W ich trakcie w roku akademickim 1983/1984 kształcił się na wydziale teologii uniwersytetu katolickiego we Fryburgu. Stopień doktora teologii moralnej uzyskał w 1985 na podstawie dysertacji I fondamentali doveri e i diritti della persona nelle opere di Jacques Maritain. Doktorat nostryfikował w 1987 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[1]. W 1999 na podstawie rozprawy Człowiek i medycyna. Teologiczno-moralne podstawy ingerencji medycznej uzyskał na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych[5].
Po powrocie ze studiów zagranicznych od września 1985 do lutego 1986 pracował jako wikariusz w parafii Węglówka w archidiecezji krakowskiej[6]. W latach 1986–1987 pełnił obowiązki sekretarza Prowincji Polskiej Księży Sercanów. W 1985 został wykładowcą etyki i teologii moralnej w Wyższym Seminarium Misyjnym Księży Sercanów w Stadnikach. W latach 1990–1993 pełnił funkcję rektora tego seminarium. W 1987 został pracownikiem naukowo-dydaktycznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Był asystentem przy Katedrze Historii Teologii Moralnej, a w 1999 objął funkcję kierownika nowo utworzonej Katedry Teologii Życia przy Instytucie Teologii Moralnej. W latach 1999–2002 był wiceprzewodniczącym Komisji Etycznej przy Akademii Medycznej w Lublinie[1].
30 listopada 2000 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji helsińskiej[3]. Święcenia biskupie otrzymał 27 stycznia 2001 w luterańskim kościele św. Jana w Helsinkach[1][7]. Udzielił mu ich kardynał Edward Cassidy, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, któremu towarzyszyli arcybiskup Piero Biggio, nuncjusz apostolski w krajach skandynawskich, i Gerhard Schwenzer, biskup diecezjalny Oslo[4]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Omnia mea tua sunt” (Wszystko, co moje, jest Twoje)[8].
28 czerwca 2008 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji lubelskiej ze stolicą tytularną Suas[9][10]. W 2012 został ustanowiony kanonikiem gremialnym Kapituły Archikatedralnej Lubelskiej[11]
W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 2018 został przewodniczącym Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych[12], ponadto wszedł w skład Rady ds. Rodziny[8].
W 2009 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa diecezjalnego helsińskiego Teemu Sippa[4].
Przypisy
- ↑ a b c d Nota biograficzna Józefa Wróbla na stronie archidiecezji lubelskiej. archidiecezjalubelska.pl. [dostęp 2016-12-27].
- ↑ Polak nominowany biskupem Helsinek oczekiwany jest z radością. ekai.pl (arch.), 2000-12-01. [dostęp 2018-08-29].
- ↑ a b Nomina del Vescovo di Helsinki (Finlandia). press.vatican.va, 2000-11-30. [dostęp 2013-12-15]. (wł.).
- ↑ a b c Józef Wróbel. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-08-21]. (ang.).
- ↑ Józef Wróbel, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-08-29].
- ↑ Ks. Bp dr hab. Józef Wróbel SCJ. gminabestwina.info, 2007-12-17. [dostęp 2013-08-21].
- ↑ B. Gancarz. Następca św. Henryka. „Gość Niedzielny”. 5/2001. ISSN 0137-7604. [dostęp 2013-08-21].
- ↑ a b Józef Wróbel na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2023-10-07].
- ↑ Nomina del Vescovo titolare di Suas ed Ausiliare di Lublin (Polonia). press.vatican.va, 2008-06-28. [dostęp 2013-11-03]. (wł.).
- ↑ Bp Józef Wróbel nowym biskupem pomocniczym archidiecezji lubelskiej. ekai.pl (arch.), 2008-06-28. [dostęp 2018-08-29].
- ↑ Kapituła Archikatedralna Lubelska. archidiecezjalubelska.pl. [dostęp 2017-04-11].
- ↑ Wybory 378. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2018-03-13. [dostęp 2018-03-15].
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Józefa Wróbla na stronie archidiecezji lubelskiej. [dostęp 2016-12-27].
- Nota biograficzna i wykaz publikacji Józefa Wróbla na stronie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. [dostęp 2013-08-21].
- Józef Wróbel na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-12-27].
- Józef Wróbel [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-15] (ang.).
- Józef Wróbel, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2013-08-21].