Józef Winiewicz
 Józef Winiewicz w latach 60. | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 czerwca 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 marca 1984 |
| Ambasador PRL w Stanach Zjednoczonych | |
| Okres |
od 1947 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Wiceminister spraw zagranicznych | |
| Okres |
od 1 stycznia 1956 |
| Przynależność polityczna |
PZPR |
| Odznaczenia | |
  
| |
Józef Maria Winiewicz (ur. 6 czerwca 1905 w Poznaniu, zm. 23 marca 1984 w Warszawie) – polski dyplomata i dziennikarz, ambasador, wiceminister spraw zagranicznych.
Życiorys
Był synem Józefa i Bolesławy z Kruegerów. Studiował na Uniwersytecie Poznańskim, początkowo na Wydziale Rolniczo-Leśnym, następnie na Wydziale Ekonomicznym. Przed wojną związany był przede wszystkim z redakcją „Dziennika Poznańskiego” (przez jakiś czas pełnił funkcję redaktora naczelnego), współpracował także z „Ilustrowanym Kurierem Codziennym” i „Gazetą Polską”. Był także Prezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Państwowców w Poznaniu, wiceprezesem sekcji prasowej przy radzie wojewódzkiej BBWR, członkiem zarządu okręgowego Ligi Morskiej i Kolonialnej, prezesem Koła Przyjaciół Związku Strzeleckiego.
W chwili wybuchu II wojny światowej pracował w radiostacji „Warszawa II”. Znalazł się następnie na Węgrzech, gdzie redagował „Wieści Polskie”, a potem przez Turcję, Egipt i Palestynę dotarł do Londynu. Współpracował z rządem RP na uchodźstwie w charakterze doradcy ministra prac kongresowych.
W 1945 powrócił do Polski i został zatrudniony w resorcie spraw zagranicznych. Wkrótce potem ponownie wyjechał do Londynu jako radca ambasady. W latach 1947–1956 pełnił funkcję ambasadora Polski w USA. Później (do 1972) był wiceministrem spraw zagranicznych. Reprezentował Polskę na kolejnych sesjach Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Po przejściu w stan spoczynku działał w Towarzystwie Łączności z Polonią Zagraniczną. W czerwcu 1968 roku wszedł w skład Komitetu Honorowego oraz Komitetu Przygotowawczego obchodów 500 rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika[1].
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C39-3-3)[2].
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie, w tym 31 stycznia 1972)[3]
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1951)[4]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[5]
- Wielki Oficer Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1965)[6][7]
Przypisy
- ↑ „Urania”, miesięcznik Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, nr 3, marzec 1969, s. 84–85.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-03-28].
- ↑ Józef Winiewicz przeszedł na emeryturę [w:] "Dziennik Bałtycki", nr 26, 1 lutego 1972, s. 1.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 lipca 1951 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1952 r. nr 9, poz. 77) „za zasługi w pracy zawodowej”.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Wielkiej Wstęgi Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337) „za zasługi na polu pracy społecznej i dziennikarskiej”.
- ↑ Order Odrodzenia dla G. Saragata. Odznaczenia włoskie dla przywódców polskich. „Dziennik Polski”. 246, s. 1, 16 października 1965.
- ↑ Le Onorificenze (Dettaglio decorato)
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 803–804. [dostęp 2020-11-30].
- Słownik biograficzny historii Polski, tom 2: L–Ż (pod redakcją Janiny Chodery i Feliksa Kiryka), Wrocław-Warszawa-Kraków 2005, s. 1634.
- Nekrologi Józefa Winiewicza, „Rzeczpospolita”, nr 73, 26 marca 1984, s. 2.