Józef Konic (ur. 13 czerwca 1859 w Warszawie, zm. 10 listopada 1928 w Łodzi^[1]) – ziemianin, doktor filozofii, Radny Rady Miejskiej w Łodzi oraz członek Głównego Komitetu Obywatelskiego w Łodzi podczas I wojny światowej.

Konic ukończył naukę w gimnazjum realnym w Warszawie w 1876. Następnie studiował przyrodę we Wrocławiu, Berlinie i Jenie, szczególnie interesując się botaniką. Był uczniem, a następnie asystentem twórcy szkoły monastycznej – Ernsta Haeckla. Ukończywszy studia teoretyczne odbywał praktykę rolniczą we Francji. Do 1895 zajmował się swoimi gospodarstwami w majątkach Stużno, Drzyma i Sołtys w powiecie opoczyńskim. W tym okresie opublikował liczne rozprawy naukowe z dziedziny rolnictwa oraz artykuły w czasopiśmie „Wszechświat”^[1].

W 1898 przeniósł się do Łodzi. Tam został członkiem Stowarzyszenia Techników, członkiem rady opiekuńczej szkoły handlowej, starając się ją przekształcić z rosyjskiej na polską. Podczas I wojny światowej został członkiem Głównego Komitetu Obywatelskiego i zainicjował wypuszczenie bonów łódzkich. Następnie został wybrany do pierwszej łódzkiej rady miejskiej, w której piastował stanowisko przewodniczącego komisji finansowej. Był również sędzią handlowym^[1]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej wstąpił do Wojska Polskiego jako ochotnik^[1], służąc jako kapitan w Armii Ochotniczej^[2].

Był założycielem i prezesem Towarzystwa Przyjaciół Francji i prezesem Rady Giełdowej Giełdy Pieniężnej w Łodzi^[1].

Był synem chirurga – dra Leona Konitza (1823–1895)^[1][3]. Jego synem był wiceprokurator sądu najwyższego – Leon Konic (1894–1968)^[4].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 72, rząd 4, miejsce 3,4)^[5].