Izokefalizm, izokefalia (gr. isos – równy, kefale – głowa), sposób kompozycji układów wielofigurowych stosowany w rzeźbiarstwie i malarstwie polegający na tym, że głowy przedstawianych postaci znajdują się na tej samej wysokości.

Izokefalizm występował w antycznych płaskorzeźbach (babilońskich, asyryjskich, egipskich), archaicznej sztuce greckiej. Stosowali go bizantyjscy mozaikarze (np. bazylika Sant’Apollinare Nuovo w Rawennie) oraz średniowieczni malarze. Jako praktycznie bezwzględny wymóg izokefalizm traktowany był w gotyckich, XIII-wiecznych reliefach francuskich. Przestrzegali go również malarze włoscy wczesnego renesansu. Później został zarzucony.

• Słownik terminologiczny sztuk pięknych, PWN, Warszawa 2005, ISBN 83-01-12365-6.