Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Inkarwilla

Inkarwilla
Ilustracja
Incarvillea delavayi
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

jasnotowce

Rodzina

bignoniowate

Rodzaj

inkarwilla

Nazwa systematyczna
Incarvillea A. L. Jussieu[3]
Gen. 138. 4 Aug 1789
Typ nomenklatoryczny

I. sinensis Lamarck[3]

Synonimy
  • Amphicome (R. Br.) Royle ex G. Don
  • Niedzwedzkia B. Fedtsch.[4][5]
Multimedia w Wikimedia Commons
Incarvillea emodi

Inkarwilla (Incarvillea) – rodzaj roślin należących do rodziny bignoniowatych. Obejmuje 16[6]–17[7] gatunków. Występują one we wschodniej i środkowej Azji, w tym także w Himalajach[6], na zachodzie sięgając po Afganistan, Kazachstan, na północy po Mongolię[5]. Najbardziej zróżnicowane są w prowincji Junnan[8]. W przeszłości były szerzej rozprzestrzenione – znane są z oligocenu z Europy[6]. Rosną na suchych murawach, w miejscach suchych, na urwiskach, często na skałach wapiennych[8]. Ze względu na okazałe kwiaty i mrozoodporność (rodzaj należy pod tym względem do wyjątków w rodzinie związanej z tropikami) niektóre gatunki uprawiane są jako ozdobne[8], zwłaszcza inkarwilla Delavaya i inkarwilla Maire'a[6].

Nazwa rodzajowa upamiętnia francuskiego jezuitę i botanika – Pierre Nicholas le Cheron d'Incarville (1706–1757), który ostatnich 17 lat swego życia spędził w Pekinie[8].

Morfologia

Pokrój
Rośliny zielne (byliny, rzadziej jednoroczne), z pędem skróconym lub wzniesionym albo płożącym[5], osiągającym do 1 m długości[8].
Liście
Skrętoległe lub skupione w rozecie przyziemnej[8]. Blaszka liściowa pojedyncza[5] lub pierzasto podzielona, ze szczytowym listkiem zwykle większym od pozostałych[8].
Kwiaty
Zebrane w szczytowe kwiatostany groniaste. Kielich z 5 zrośniętych działek. Korona kwiatu z 5 zrośniętych płatków, u nasady tworzących rurkę na końcu rozszerzających się i z wolnymi, rozpostartymi i zaokrąglonymi łatkami. Płatki różowe, czerwone, jasno żółte lub białe. Pręciki cztery, dwusilne. Zalążnia górna, dwukomorowa, z licznymi zalążkami. Szyjka słupka pojedyncza, zakończona spłaszczonym znamieniem[8][5].
Owoce
Wydłużone i zaostrzone torebki zawierające liczne i spłaszczone nasiona[8].

Systematyka

Rodzaj zaliczany jest do plemienia Tecomeae Endl. z rodziny bignoniowatych (Bignoniaceae)[4].

Wykaz gatunków[7][9]

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2019-02-14] (ang.).
  3. ↑ a b Incarvillea. [w:] Index Nominum Genericorum (ING) [on-line]. Smithsonian Institution. [dostęp 2019-02-14].
  4. ↑ a b Genus: Incarvillea Juss.. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy) [on-line]. USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System. [dostęp 2019-02-14].
  5. ↑ a b c d e Incarvillea Jussieu. [w:] Flora of China [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2019-02-14].
  6. ↑ a b c d David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 962, DOI: 10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
  7. ↑ a b Incarvillea. [w:] The Plant List. Version 1.1 [on-line]. [dostęp 2019-02-14].
  8. ↑ a b c d e f g h i Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 2. Perennials and annuals. London: Macmillan, 2002, s. 270. ISBN 0-333-74890-5.
  9. ↑ Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: Officina botanica, 2008, s. 104. ISBN 978-83-925110-5-2.
Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Inkarwilla