Inflacja bazowa – uproszczona miara prezentująca kształtowanie się inflacji po wyłączeniu zmian uznawanych za pozostające poza oddziaływaniem polityki pieniężnej^[1].

Cechy inflacji bazowej^[2]:

• Przybliża średniookresowy i długookresowy trend wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w gospodarce.
• Ilustruje tendencje zmian cen tych towarów i usług konsumpcyjnych, które w mniejszym stopniu podlegają wahaniom periodycznym, sezonowym oraz powstałym na skutek szoków podażowych, które najczęściej mają charakter przejściowy.
• Wskazuje na tę część inflacji, której związek z prowadzoną polityką pieniężną jest silniejszy niż w przypadku pozostałych części.
• Jest przydatna w analizach (ex-post) kierunku i skali wpływu prowadzonej polityki pieniężnej na inflację.
• Jej miary charakteryzują się na ogół mniejszą zmiennością w czasie niż wskaźnik inflacji CPI (wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych, ang. Consumer Price Index).

NBP oblicza i publikuje następujące miary inflacji bazowej^[3][4]:

• inflacja po wyłączeniu cen administrowanych,
• inflacja po wyłączeniu cen najbardziej zmiennych,
• inflacja po wyłączeniu cen żywności i energii,
• 15% średnia obcięta.