Imamizm
Imamizm – główny nurt szyizmu, uznający dwunastu imamów[1].
Lista uznawanych imamów
Lista uznawanych imamów:
- Ali ibn Abi Talib (600–661)
- Hasan ibn Ali (625–669)
- Husajn ibn Ali (626–680)
- Ali ibn Husajn (Zajn al-Abidin) (658–713)
- Muhammad al-Bakir (676–733)
- Dżafar as-Sadik (703–765)
- Musa al-Kazim (745–799)
- Ali ar-Rida (765–818)
- Muhammad at-Taki (810–835)
- Ali al-Hadi (827–868)
- Hasan al-Askari (846–874)
- Muhammad al-Mahdi (868 – według imamitów do dziś żyje w ukryciu)
Charakterystyka
W pierwszych dwóch wiekach islamu nazwy „imamici” używano często wobec wszystkich nurtów szyickich.[potrzebny przypis]
W sensie prawno-religijnym imamici przynależą do tzw. szkoły dżafaryckiej. Jej nazwa pochodzi od szóstego imama, Dżafara as-Sadika, który skodyfikował podstawy szyickiej myśli prawnej. Imamici dzielą się na usulitów i achbarytów. Czasem w ramach usulityzmu wyodrębnia się jako odrębny kierunek szajchizm. W łonie imamizmu istnieje również mahdyzm – czyli wiara w rychłe przyjście Mahdiego, który jest charakterystyczny dla całego szajkizmu i mniejszej części usulitów, choć w tej ostatniej grupie poglądy takie stają się coraz częstsze po rewolucji lat 1978–1979 w Iranie. Od XVIII wieku ruchem dominującym jest usulizm. Obecnie jedynie 0,5–2% imamitów stanowią achbaryci (liczebność ich znacznie spadła w Iranie po rewolucji, obecnie zamieszkują oni głównie Bahrajn i południowy Irak); szajkiści (południowy Irak, Iran) stanowią zaś prawdopodobnie poniżej 0,1%.
Przypisy
- ↑ Imamici, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-28] .