Ildebrando Pizzetti

Data i miejsce urodzenia	20 września 1880 Parma
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	13 lutego 1968 Rzym
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ildebrando Pizzetti (ur. 20 września 1880 w Parmie, zm. 13 lutego 1968 w Rzymie^[1][2][3]) – włoski kompozytor.

Początkowo uczył się u swojego ojca, Odvardo Pizzettiego, pianisty i nauczyciela teorii^[1][2]. W latach 1895–1901 uczęszczał do konserwatorium w Padwie, gdzie jego nauczycielami byli Telesforo Righi (harmonia i kontrapunkt) oraz Giovanni Tebaldini (kompozycja)^[1]. Po ukończeniu studiów udzielał lekcji prywatnie, w latach 1902–1904 był asystentem dyrygenta Teatro Regio di Parma, a od 1907 roku prowadził klasę kompozycji w konserwatorium^[1]. Od 1908 do 1924 roku profesor harmonii i kontrapunktu w Conservatorio Luigi Cherubini we Florencji, od 1917 roku był także jego dyrektorem^[1][2]. W latach 1924–1936 dyrektor konserwatorium w Mediolanie^[1][2]. Od 1936 do 1958 roku był wykładowcą kompozycji w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie, w latach 1947–1952 również jej dyrektorem^[1][2][3].

W 1914 roku wspólnie z Giannotto Bastianellim założył we Florencji czasopismo Dissonanza, poświęcone włoskiej muzyce współczesnej^[1][2]. W 1920 roku wraz z Ernesto Consolo powołał do życia Società di Amici della Musica^[1]. Pisywał krytyki m.in. do mediolańskiego Secolo, florenckiej Nazione, rzymskich Tribuna, La rassegna musicale i Corriere della Sera^[1]. Często występował jako dyrygent^[1], w 1930 roku odbył tounée po USA^[1][2]. W 1939 roku powołany na członka Accademia d’Italia^[1]. Członek honorowy brytyjskiej Royal Academy of Music (1959)^[1].

Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej w stopniu Wielkiego Oficera (1952)^[4] i Krzyżem Wielkim (1958)^[5].

Zaliczany do tzw. generazione dell’Ottanta^[1]. Ważne miejsce w jego twórczości zajmuje muzyka wokalna, kompozytor czerpał z chorału gregoriańskiego i polifonii świeckiej^[1]. Pizzetti dążył do reformy opery włoskiej w duchu dramatu muzycznego^[1][3], nawiązując do tematyki mitologicznej, tradycji średniowiecznych misteriów oraz dorobku Monteverdiego, Cavallego i Legrenziego^[1][2]. Pragnął doprowadzić do jedności warstwy muzycznej i dźwiękowej, stosując wyłącznie tekst stroficzny i samodzielnie pisząc libretta do swoich oper^[1]. Podstawowym elementem w operach Pizzettiego jest deklamacja, melodia oparta jest na małych interwałach, głosy poruszają się prawie wyłącznie w rejestrach centralnych, chór zaś w partiach dialogowych i refleksyjnych pełni rolę grupowego komentatora^[1]. Za życia kompozytora jego twórczość cieszyła się dużym uznaniem, choć zarzucano mu zbytnią statyczność jego oper^[1]. Po jego śmierci zainteresowanie nią spadło^[1].

Był autorem prac La musica dei Greci (Rzym 1914), Musicisti contemporari (Mediolan 1914), Intermezzi critici (Florencja 1921), Paganini (Turyn 1940)^[2], Musica e dramma (Rzym 1945) oraz La musica italiana dell’Ottocento (Turyn 1946)^[2][3].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])