Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Ił-76

Iliuszyn Ił-76
Ilustracja
Ił-76MD
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR
 Uzbekistan
 Rosja

Producent

zakłady lotnicze im. W. Czkałowa w Taszkencie
Rosyjskie Zakłady Lotnicze Aviastar w Uljanowsku

Konstruktor

biuro konstrukcyjne Iljuszyna

Typ

samolot transportowy

Konstrukcja

metalowa

Załoga

6-7 osób

Historia
Data oblotu

25 marca 1971

Lata produkcji

Od 1974

Liczba egz.

960+

Dane techniczne
Napęd

4 silniki turboodrzutowe Sołowiow D-30KP

Ciąg

4 × 117,7 kN (4 × 12000 kG)

Wymiary
Rozpiętość

50,5 m

Długość

46,59 m

Szerokość kadłuba

4,80 m

Wysokość

14,76 m

Powierzchnia nośna

301,2 m²

Masa
Własna

89 000 kg (Ił-76), 87 200 kg (Ił-76TD)

Startowa

157 500 kg (Ił-76), 170 000 kg (Ił-76 M/T), 190 000 kg (Ił-76MD/TD), 210 000 kg (Ił-76 MF/TF)

Do lądowania

155 000 kg

Paliwa

84 840 kg

Zapas paliwa

109 480 l

Osiągi
Prędkość maks.

900 km/h

Prędkość przelotowa

750–780 km/h

Pułap

13 000 m

Zasięg

3650 km (Ił-76), 4000 km (Ił-76M/T), 4200 (Ił-76MF/TF) 4400 (Ił-76MD/TD)

Rozbieg

1700 m

Dobieg

900–1000 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
w niektórych samolotach – tylne stanowisko z działkiem GSz-23 kal. 23 mm
Przestrzeń ładunkowa
długość – 20,0 m
szerokość – 3,45 m
wysokość – 3,40 m
Użytkownicy
Rosja, Irak, Iran, Chiny, Ukraina, Białoruś, Indie, Korea Północna, Algieria
Rzuty
Rzuty samolotu

Iljuszyn Ił-76 (ros. Ил-76) jest 4-silnikowym odrzutowym radzieckim samolotem transportowym, zaprojektowanym przez biuro konstrukcyjne im. Iljuszyna. Prototyp został oblatany w 1971 roku, seryjna produkcja rozpoczęła się w 1974 roku w zakładach TAPO znajdujących się w Taszkencie w Uzbekistanie. Dotychczas wyprodukowano 938 egzemplarzy tego samolotu. Jest jednym z najpopularniejszych samolotów transportowych. Samoloty o nazwie MF są przedłużoną wersją wojskową, a TF – wersją cywilną.

Samolot miał przenosić ładunek o masie 40 ton na odległość 5000 km w czasie krótszym niż 6 godzin, być zdolnym do startu na krótkich pasach startowych oraz mieć możliwość pracy w niesprzyjających warunkach pogodowych. Konstrukcja była inspirowana C-141 Starlifterem. W 1990 roku wprowadzono zmodernizowane wersje MD i MT, lecz z powodu kłopotów finansowych wyprodukowano ograniczoną ich liczbę[1]. W 1997 produkcję zawieszono, w 2004 część samolotów zmodernizowano, wymieniając im silniki[1]. W 2005 roku Chiny zamówiły 34 samoloty w wersji MD oraz 4 cysterny Ił-78[2]. W styczniu 2009 Pakistan odebrał pierwszy z 4 zamówionych samolotów Ił-78.

W wersji wojskowej samolot posiada: dwulufowe działko automatyczne kal. 23 mm GSz-23L w ogonie samolotu.

Historia

Pierwszy samolot dostarczono do radzieckich Sił Powietrznych w czerwcu 1974 roku. Następnie stał się on głównym radzieckim samolotem transportowym. Od 1976 roku był eksploatowany przez linie Aerofłot.

W latach 1979–1991 radzieckie Siły Powietrzne za pomocą samolotów Ił-76 wykonały 14 700 lotów do Afganistanu, transportując 786 200 żołnierzy oraz 315 800 ton ładunków. Ił-76 przetransportował 89% wojsk radzieckich oraz 74% towarów potrzebnych w Afganistanie. Ponieważ afgańscy partyzanci nie mogli z ziemi zestrzeliwać wysoko latających samolotów Ił-76, ich taktyką był atak podczas startu lub lądowania. Samoloty te były trafiane przez rakiety ziemia-powietrze oraz wielkokalibrowe karabiny maszynowe, lecz wytrzymałe płatowce były prawie nie do zniszczenia i nawet po atakach nadal sprawnie działały. Ił-76 miał zadziwiająco niski wskaźnik rotacji w okresie konfliktu. Bazując na tym doświadczeniu, większość wyposażenia dla Kanadyjskich Sił Powietrznych w Afganistanie była dostarczana przy użyciu cywilnej wersji Ił-76. W 2006 roku rosyjskie Siły Powietrzne miały około 200 samolotów Ił-76S. 108 użytkowników cywilnych posiada te samoloty na własność.

Przy użyciu tego samolotu możliwy jest obecnie tzw. lot paraboliczny w Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. J. Gagarina w Gwiezdnym Miasteczku w pobliżu Moskwy[3].

Ił-476

W styczniu 2013 roku prototyp Ił-76MD-90A (znany pod nazwą Ił-476) rozpoczął loty testowe w LII im. M.M. Gromowa (lotniczym instytucie badawczym) w Żukowskim. Samolot jest zmodernizowaną wersją Ił-76 z nowym płatem nośnym, wyposażoną w cyfrową awionikę, nowy kokpit ze skomputeryzowanymi przyrządami pokładowymi i wyświetlaczami zamiast standardowych wskaźników. Posiada również nowe silniki Aviadvigatel PS-90A-76 o zmniejszonym zużyciu paliwa.

Ministerstwo Obrony Rosji podpisało kontrakt z producentem na dostarczenie dla WWS RF 39 statków powietrznych tego typu do 2018 r. Do 2020 roku zakłady Aviastar planowały zbudować 100 egzemplarzy tego samolotu dla różnych odbiorców w Rosji[4]. Pierwszy z zamówionych samolotów, przyleciał 2 grudnia 2015 roku z fabrycznego lotniska w Ulianowsku do bazy Iwanowo. Pierwsza z dostarczonych maszyn jest w kolejności trzecim wybudowanym egzemplarzem, dwa pierwsze pozostają u producenta w roli samolotów testowych, a w przyszłości mają posłużyć do zabudowy systemu wczesnego ostrzegania[5].

Wypadki

 Z tym tematem związana jest kategoria: Katastrofy lotnicze z udziałem samolotu Ił-76.

Galeria

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Piotr Butowski, Iliuszyn Ił-76 powraca. Lotnictwo nr 9/2004, s. 28–32.
  2. Piotr Butowski, Rosyjski kontrakt na Ił-76 i Ił-78 dla Chin. Lotnictwo nr 1/2007, s. 54–55.
  3. Lot paraboliczny w samolocie Ił-76 w Rosji. Poczuj stan nieważkości [online], jetryders.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  4. Ilyushin Il-476 starts test flights. Airliners World nr 6/2013, s. 24.
  5. Pierwszy Ił-76MD dostarczony, „Lotnictwo”, nr 1 (2016), s. 7, ISSN 1732-5323

Bibliografia

  • Encyklopedia Techniki Wojskowej 1987

Linki zewnętrzne