Hyperion (księżyc)
Zdjęcie Hyperiona w naturalnych kolorach, wykonane przez sondę Cassini. | |
Planeta | |
---|---|
Odkrywca | |
Data odkrycia |
16 września 1848 |
Charakterystyka orbity | |
Półoś wielka |
1 500 933 km[1] |
Mimośród |
0,0232[1] |
Okres obiegu |
21,28 d[1] |
Nachylenie do płaszczyzny Laplace’a |
0,615°[1] |
Długość węzła wstępującego |
263,847°[1] |
Argument perycentrum |
303,178°[1] |
Anomalia średnia |
86,342°[1] |
Własności fizyczne | |
Wymiary |
360,2 × 266 × 205,4 km[2] |
Masa |
(5,6199 ± 0,05) × 1018 kg[2] |
Średnia gęstość |
0,544 ± 0,050 g/cm³[2] |
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni |
0,017–0,021 m/s²[2] |
Prędkość ucieczki |
45 – 99 m/s |
Okres obrotu wokół własnej osi | |
Albedo |
0,3 |
Jasność obserwowana (z Ziemi) |
14,1m |
Hyperion (Saturn VII) – jeden z księżyców Saturna, odkryty w 1848 r. przez W. Lassella oraz niezależnie przez W.C. Bonda i jego syna, G.P. Bonda, w tym samym roku. Nazwa księżyca pochodzi od imienia Hyperiona, jednego z tytanów w mitologii greckiej.
Charakterystyka fizyczna
Hyperion jest jednym z największych znanych ciał niebieskich o niekulistym kształcie w Układzie Słonecznym. Pomimo tego posiada on zaledwie 15% masy najmniej masywnego ciała kulistego, Mimasa. Największy krater na Hyperionie ma 120 km średnicy i 10 km głębokości[3]. Znajduje się tam również mnóstwo innych mniejszych kraterów, wskutek czego z wyglądu przypomina on olbrzymią gąbkę. Jest to księżyc lodowy, co oznacza że jest w dużym stopniu złożony z lodu. Jego wyjątkowo małą gęstość tłumaczy się porowatą strukturą wnętrza. Najnowsze dane wskazują, że 40% księżyca jest pustą przestrzenią[potrzebny przypis].
Ruch obrotowy
Inną charakterystyczną cechą, pozostającą w związku z nieregularnym kształtem, jest chaotyczny ruch wirowy. W odróżnieniu od innych księżyców w Układzie Słonecznym, wirujących zazwyczaj synchronicznie z ruchem wokół planety i wokół ustalonych osi, Hyperion „koziołkuje”, stale zmieniając chwilową oś obrotu. Wskutek tego nie da się określić okresu jego obrotu, nie sposób również długoterminowo przewidywać jego przyszłej orientacji w przestrzeni. Z tego samego powodu nie można też określić stałych elementów geometrycznych związanych z obrotem Hyperiona – jego biegunów i równika.
Zobacz też
- ukształtowanie powierzchni Hyperiona
- chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
- księżyce Saturna – zestawienie podstawowych danych
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2016-02-21]. (ang.).
- ↑ a b c d P.C. Thomas. Sizes, shapes, and derived properties of the saturnian satellites after the Cassini nominal mission. „Icarus”. 208 (1), s. 395-401, lipiec 2010. DOI: 10.1016/j.icarus.2010.01.025. (ang.).
- ↑ Atlas Układu Słonecznego NASA. Ronald Greeley, Raymond Batson. Warszawa: Prószyński i S-ka, 1999, s. 250. ISBN 83-7255-025-5.
Linki zewnętrzne
- Hyperion. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2009-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-19)].
- Hyperion. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-26]. (ang.).