Herburt (Herbolth, Herbolt, Herbort, Herbortowa, Herbot, Herbott, Herbulów, Fulsztyn, Miecze, Pawęza, Pawęża) – polski herb szlachecki.

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu czerwonym jabłko zielone lub złote^[1] przebite trzema mieczami: w skos, w skos lewy i na opak. Klejnot: trzy pióra strusie.

Wizerunek pieczętny z 1353 roku, zapis z 1571. Przyniesiony do Polski z Westfalii (Dolna Saksonia) przez Morawy w pierwszej połowie XIV wieku^[1].

Arłamowski, Chełmowski, Dobromilski, Falsztyn, Fulstein, Fulsztyn, Fulsztyński, Gerberski, Hajbowicz, Helman, Herberski, Herbortowski, Herburt, Hewel, Hewell, Hejbowicz (Heybowicz), Katyna, Kobyliński, Kozika, Kozieka, Kozieł, Koziełł, Lewgowd, Milatowskic, Mierzewski, Modzelewski, Modzelowski, Nicz, Nosicki, Nowicki, Odnowski, Pawlęga, Ponyrko, Powęzowski, Rymgayło, Rymgayłowicz, Wieliczański^[2], Wismułowicz, Wisnarzewski, Woronicz, Zyniew.

• Jan Herburt (Arłamowski)
• Fryderyk Herburt
• Jan Paweł Woronicz
• Jan Szczęsny Herburt
• Mikołaj Herburt (zm. 1602)
• Mikołaj Herburt Odnowski
• Piotr Herburt (1485–1532)
• Stanisław Herburt
• Szymon Konarski ps. Janusz Hejbowicz

• 
  XVI wiek, Felsztyn
• 
  XVII wiek, Dobromil
• 
  XVI wiek, Felsztyn
• 
  XXI wiek, Bohušov, (CZ)

• Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. Brak numerów stron w książce

• Słownik genealogiczny – leksykon
• Herb szlachecki Herburt i herbowni. (pol.)