Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Herb Białej

Herb Białej
ilustracja
Typ herbu

miejski

Wprowadzony

1564

Ostatnie zmiany

22 lipca 2015

Herb Białej – jeden z symboli miasta Biała i gminy Biała w postaci herbu, przyjęty przez Radę Miejską 22 lipca 2015[1].

Wygląd i symbolika

Herb Białej przedstawia w polu czerwonym pięciorzędowy mur ceglany srebrny z sześcioblankowym krenelażem i srebrną basztę z bramą zwieńczoną czteroblankowym krenelażem oddzielonym wąskim gzymsem. W bramie opuszczona niemal do połowy czarna brona z pięciu belek trzech pionowych i dwóch poziomych, a nad nią, na ścianie wieży, wczesnogotycka tarcza typu francuskiego, dwudzielna w słup, z czerwonym polem prawym i srebrnym polem lewym, na której dwie stykające się barkami podkowy w pas – srebrna na polu czerwonym i czerwona na polu srebrnym (herb rodziny Pruszkowskich)[1].

Historia

Według polskich i niemieckich heraldyków, Biała otrzymała herb na mocy przywileju herbowego w 1564 sygnowanego przez cesarza Ferdynanda I Habsburga. Herb wykazywał ścisły związek z rodziną Pruszkowskich, która w 1564 weszła w posiadanie Białej. Najstarszym znanym barwnym wizerunkiem herbu miasta jest litografia autorstwa Theodora Wendischa z drugiej połowy XIX wieku. Przedstawiał tarczę o renesansowym kroju, którą od góry zdobiła corona muralis oraz labry, a od dołu przewiązany wstążką półwieniec spleciony z liści dębowych i oliwnych. W czerwonym polu tarczy znajdował się srebrny mur, wzniesiony z ośmiu rzędów cegieł, z otwartą bramą i dwoma oknami strzelniczymi po bokach bramy. Na wieży obronnej z czterema blankami umieszczony był herb Pruszkowskich[2].

Obecna forma herbu została przyjęta przez Radę Miejską 22 lipca 2015[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Uchwała Nr IX.71.2015 Rady Miejskiej w Białej z dnia 22 lipca 2015 r. w sprawie ustanowienia herbu, flagi i pieczęci Gminy Biała. Dz. Urz. Woj. Opolskiego z 2015 r. Nr BRAK, poz. 1759. [dostęp 2020-12-10].
  2. Marek Wójcik, Symbole samorządowe miasta i gminy Biała. Ekspertyza historyczno-heraldyczna i weksylologiczna, Uniwersytet Wrocławski – Instytut Historyczny.