Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Henryk Gruth

Henryk Gruth
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 września 1957
Nowy Bytom

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

183 cm

Pozycja

obrońca

Henryk Gruth, Busko-Zdrój, 4 listopada 2023 r.

Henryk Gruth (ur. 2 września 1957 w Nowym Bytomiu) – polski hokeista, czterokrotny olimpijczyk, trener.

Henryk Gruth (z prawej) po finale Pucharu Polski 2019. Obok Aleksiej Trandin
Marek Marcińczak, Leszek Lejczyk, Henryk Gruth, Mieczysław Jaskierski, Gabriel Samolej, Jacek Szopiński, Józef Batkiewicz i Mieczysław Nahuńko (w kolejności od lewej do prawej) uczestniczyli w ostatnim pożegnaniu hokeisty i trenera Jerzego Mruka na cmentarzu w Busku-Zdroju 4 listopada 2023 r.

Życiorys

Urodził się w Halembie, wówczas w Nowym Bytomiu, obecnie dzielnicy Rudy Śląskiej[1]. Jeden z najwybitniejszych zawodników w historii polskiego hokeja na lodzie. W reprezentacji Polski wystąpił 248 razy[2] (rekordzista kadry), zdobywając dla niej 54 bramki i 109 punktów w klasyfikacji kanadyjskiej. Kapitan reprezentacji w latach 1982–1994. Czterokrotny uczestnik igrzysk olimpijskich: Lake Placid 1980, Sarajewo 1984, Calgary 1988, Albertville 1992. Dwukrotnie chorąży polskiej ekipy olimpijskiej: w 1988 i 1992[3]. Wystąpił w 17 edycjach mistrzostw świata.

Po wygraniu przez Polskę turnieju mistrzostw świata Grupy B w 1985 i uzyskanym awansie do Grupy A został odznaczony Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe[4].

Podczas 22 sezonów w polskiej I lidze rozegrał 628 mecze (4 miejsce w klasyfikacji wszech czasów), strzelając 134 gole. W latach 1983 i 1988 zdobywca Złotego Kija dla najlepszego hokeisty w kraju. W czasie swojej kariery zawodniczej bronił barw trzech klubów: GKS Katowice, GKS (Tysovia) Tychy oraz szwajcarskiego ZSC Lions.

Po zakończeniu czynnego uprawiania hokeja zaczął pracować jako trener. W latach 1994–1996 pełnił funkcję asystenta selekcjonera narodowej kadry Polski Władimira Safonowa, po czym w 1996 wyjechał do Niemiec. W 1997 trafił do Szwajcarii, gdzie początkowo prowadził tamtejsze kluby trzecioligowe i drugoligowe. Ostatecznie trafił do ekstraligowego ZSC Lions, w którym przez trzy lata szkolił pierwszy zespół seniorów, a później zajął się opracowywaniem koncepcji i nadzorowaniem szkolenia młodzieży, trenowaniem grup juniorskich oraz asystowaniem szkoleniowcowi drugiej drużyny seniorów. W sezonie 1994/1995 pełnił funkcję asystenta głównego trenera pierwszej drużyny seniorów, która zdobyła wicemistrzostwo Szwajcarii. Podczas jego pracy drużyna juniorska zdobyła siedmiokrotnie mistrzostwo w lidze Elite A podczas 10 sezonów[5]. W 2020 zakończył pracę w klubie ZSC i postanowił powrócić do Polski[6].

W 2006 - jako pierwszy i jedyny do tej pory Polak - został przyjęty do Galerii Sławy IIHF (Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie) IIHF Hall of Fame).

27 września 2007 otrzymał tytuł honorowego obywatela Rudy Śląskiej[7].

Sukcesy

Reprezentacyjne
Indywidualne

Przypisy

  1. Drużyna Gwiazd - Henryk Gruth. sochi2014.iihf.com, 8 lutego 2014. [dostęp 2019-04-03]. (ang.).
  2. 292 spotkania, licząc z meczami nieoficjalnymi.
  3. Hockey's flag bearers. sochi2014.iihf.com, 8 lutego 2014. [dostęp 2014-02-08]. (ang.).
  4. Sport. Krótko. „Nowiny”, s. 2, Nr 89 z 17 kwietnia 1985. 
  5. «DIE ZSC LIONS SIND MEIN ZWEITES ZUHAUSE». nachwuchs.zsclions.ch, 2020-03-17. [dostęp 2020-03-19]. (niem.).
  6. ŁP: Gruth wraca do Polski. Postanowił przejść na emeryturę. hokej.net, 2020-03-17. [dostęp 2020-03-19].
  7. Honorowi Obywatele Rudy Śląskiej. rudaslaska.pl. [dostęp 2017-01-28].
  8. Wygrali i wrócili do gr. „A”. „Nowiny”, s. 2, Nr 82 z 7 kwietnia 1987. 
  9. Sport. Z różnych dyscyplin. Puchar „fair play” dla polskich hokeistów. „Nowiny”, s. 2, Nr 102 z 3 maja 1989. 

Linki zewnętrzne