Henryk Budziński
| ||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
29 listopada 1904 | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 marca 1983 | |||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Henryk Budziński (ur. 29 listopada 1904 w Bobryku k. Stanisławowa, zm. 18 marca 1983 w Gdańsku) – polski wioślarz, medalista olimpijski. Mierzył 170 cm i ważył nieco ponad 60 kg. Tak niski wzrost i waga wyczynowego wioślarza była w czasach przed wprowadzeniem wagi lekkiej zjawiskiem niespotykanym (w sporcie tym wzrost i zasięg ramion dają ogromną przewagę, a i waga jest bardzo istotna)[1][2].
Życiorys
Urodził się w Bobryku k. Stanisławowa, był synem Edwarda i Stanisławy z Kamińskich[3]. Podczas rewolucji październikowej ewakuował się w okolice Kujbyszewa. Ukończył tam szkołę techniczną. W styczniu 1923 powrócił do Polski, osiadł w Poznaniu, gdzie pracował jako technik budowlany. W 1926 r. rozpoczął uprawianie żeglarstwa. Przez całą karierę zawodniczą reprezentował barwy KW 04 Poznań. Startował w kilku konkurencjach wioślarskich, ale największe sukcesy odniósł w dwójkach bez sternika, w osadzie z Janem Krenzem-Mikołajczakiem. Rzem zdobyli srebrny medal na ME w Bydgoszczy (1929) oraz złoty na ME w Liège (1930)[4]. Zdobyli również brązowy medal podczas igrzysk olimpijskich w Los Angeles (1932)[5]. Ponadto wywalczył srebro w czwórkach bez sternika na ME w Paryżu (1931), partnerzy: Jan Krenz-Mikołajczak, Zbigniew Kasprzak, Kazimierz Nowakowski[6]. Podczas mistrzostw Europy Budapeszcie (1933) polska czwórka bez sternika z Budzińskim odpadła w repesażach.
Budziński był osiem razy mistrzem Polski:
- dwójki bez sternika: 1929, 1930, 1931
- dwójki ze sternikiem: 1931
- czwórki bez sternika: 1930, 1931, 1933
- ósemki: 1929, 1931
Laureat Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (1930)[7]. W latach 1935–1939 był trenerem AZS Poznań. Po zakończeniu kariery w 1933 pracował jako trener.
W czasie wojny obronnej dostał się do niewoli radzieckiej, grudniu został przekazany do niewoli niemieckiej. Zbiegł z niej i ukrywał się w Warszawie pod nazwiskiem Józef Kobyliński. Wziął udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie mieszkał w Gdańsku, gdzie pracował w przedsiębiorstwie budowlanym. Zmarł 18 marca 1983 w Gdańsku i został pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu (rejon IV, taras I, grób 35)[8].
Ordery i odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)[9]
Przypisy
- ↑ Poznańskie wiosła. poznanskiehistorie.blogspot.com (pol.) [dostęp 2018-11-19]
- ↑ times.pl (pol.) [dostęp 2018-11-19]
- ↑ Wryk 2015 ↓, s. 161.
- ↑ Rudern - Europameisterschaften (Herren - Zweier ohne Steuermann). sport-komplett.de. [dostęp 2024-11-10]. (niem.).
- ↑ Olympedia – 1932 Summer Olympics, Rowing, Coxless Pairs, Men. olympedia.org. [dostęp 2024-11-10]. (ang.).
- ↑ Rudern - Europameisterschaften (Herren - Vierer o.Stm.). sport-komplett.de. [dostęp 2024-11-10]. (niem.).
- ↑ Mała encyklopedia sport. T. 2. Warszawa: Sport i Turystyka, 1987, s. 604. ISBN 83-217-2564-3.
- ↑ Henryk Budziński. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2019-05-22].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 298 „za zasługi na polu sportu i propagandy Polski zagranicą”.
Bibliografia
- Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 161–162. ISBN 978-83-64864-22-3.
Linki zewnętrzne
- Budziński Henryk [online], olimpijski.pl [dostęp 2014-04-22] (pol.).
- Henryk Budziński Biographical information. olympedia.org. (ang.)
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
