Henryk Bezeg

Filip Henryk Bezeg

„Gil”

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	26 maja 1895 Zahajpol
Data i miejsce śmierci	19 maja 1979 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Formacja	Legiony Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, II wojna światowa, kampania wrześniowa
Odznaczenia

Henryk Bezeg, wcześniej Filip Henryk Bezeg^[1], ps. „Gil” (ur. 26 maja 1895 w Zahajpolu, zm. 19 maja 1979 w Warszawie) – podpułkownik intendentury Wojska Polskiego.

Urodził się w rodzinie Alfreda i Heleny z Przybylskich^[2]. Jego dzia­dek, Cel­bin Bez­eg, był Węgrem, uczest­ni­kiem po­wsta­nia wę­gier­skie­go 1848–1849^[3]. Po je­go klę­sce osiadł w Ga­li­cji. Henryk Bezeg ukończył gimnazjum w Kołomyi. Podczas I wojny światowej, od sierpnia 1914, służył w Legionach Polskich. Żołnierz 5. pp I Brygady, w maju 1915 w bitwie pod Konarami został ciężko ranny w głowę (stracił oko) i początkowo został uznany za poległego^[4]. Studiował od 1917 na Politechnice Lwowskiej. Uczestnik obrony Lwowa w listopadzie 1918. Służył w batalionie zapasowym 5 pułku piechoty od 1919, a następnie w 1 pułku piechoty jako oficer gospodarczy. Referent finansowy w 1 Dywizji Piechoty Legionów od 1920, a w 1921 p.o. szefa, a później zastępca szefa intendentury w dywizji. Szef intendentury od 1921 2 Dywizji Piechoty Legionów, a w 1922 został ponownie szefem intendentury w 1 Dywizji Piechoty Legionów. Później był w Grodnie w Rejonowej Intendenturze, a następnie zastępca szefa intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III. Słuchacz Wyższej Szkoły Intendentury w latach 1922–1924. Kierownik referatu mundurowego 9 Okręgowego Szefostwa Intendentury od 1924, a p.o. dowódcy i dowódca 9 batalionu administracyjnego od 1928. Kierownik referatu w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w 1931, a później szef Wydziału w KG Związku Strzeleckiego. W szefostwie intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V od 1934. Przeniesiony do rezerwy w 1935.

Pracował w Ministerstwie Komunikacji, a w 1939 został p.o. dyrektora Centralnego Zaopatrzenia Materiałowego Polskich Kolei Państwowych.

Komendant miasta Małoryte we wrześniu 1939. Od 1939 (listopad–grudzień) był szefem Służby Intendentury w Dowództwie Głównym Służby Zwycięstwu Polski, Komendzie Głównej Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej do 1944. Brał udział w powstaniu warszawskim, a po jego upadku pracował w Kolejowej Opiece Społecznej. W okresie okupacji niemieckiej był ponadto członkiem władz piłsudczykowskiego Obozu Polski Walczącej, w którym od 1943 kie­ro­wał Wy­dzia­łem Fi­nan­so­wym, był też z racji tego członkiem Rady Naczelnej OPW^[5].

Po wojnie pozostał w kraju. Był od 1945 dyrektorem Biura Aprowizacji i Zaopatrzenia Ministerstwa Komunikacji, a dyrektor Biura Gospodarki Materiałowej w tymże ministerstwie od 1949 z którego został zwolniony na emeryturę w 1951. Od 1961 pracował w Centralnym Ośrodku Badań i Rozwoju Kolejnictwa PKP. Na emeryturze od 1970 roku.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[6]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[7]
• Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, przed 1935)^[8]
• Krzyż Zasługi Obrońców (Łotwa, przed 1935)^[8]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)^[9]

• Marek Gałęzowski, Bezeg Henryk [w:] idem, Wierni Polsce. Ludzie konspiracji piłsudczykowskiej 1939-1947, LTW: Warszawa 2005, s. 19-26.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 427–428. ISBN 83-211-1055-X.