Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Helena Sujkowska

Helena Antonina Sujkowska
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1872
Kijów, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

23 września 1944
Warszawa, Polska

Senator V kadencji (1938–1939) (II RP)
Okres

od 1938
do 1939

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons
Helena Antonina Sujkowska
Ala, Zbyszewska
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1872
Kijów

Data i miejsce śmierci

23 września 1944
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1913–1918
1939–1944

Siły zbrojne

Liga Kobiet Pogotowia Wojennego
Armia Krajowa

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

Komenda Główna Armii Krajowej – Oddział I Organizacyjny

Stanowiska

łączniczka

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa:

Helena Antonina Sujkowska z domu Chmieleńska (ur. 17 stycznia?/29 stycznia 1872 w Kijowie, zm. 23 września 1944 w Warszawie) – działaczka socjalistyczna, oświatowa i kobieca, senator II RP, łączniczka w powstaniu warszawskim, podporucznik Wojska Polskiego.

Życie

Helena Antonina (używała także imienia Halina) urodziła się w Kijowie, w polskiej rodzinie ziemiańskiej Chmieleńskich h. Leszczyc. Jej ojciec, Antoni (1835–1920) był generałem armii carskiej; a matką była Julia Waleria z Brzostowskich (1838–1921). Dwaj bracia ojca, Ignacy i Zygmunt, uczestniczyli w sposób znaczący w powstaniu styczniowym. Starszą siostrą Heleny była działaczka socjalistyczna i kobieca Maria Chmieleńska (1869–1945?)[1]. U rodziny Chmieleńskich często zatrzymywał się Józef Piłsudski. Po ukończeniu pensji w Kijowie chciała studiować nauki chemiczne, na co jednak nie zgodzili się jej rodzice. Ukończyła konserwatorium, później jednak nie grała.

Po wyjściu za mąż w 1896 za Antoniego Sujkowskiego (1867–1941) przeniosła się z nim do Warszawy. Pracowała jako nauczycielka, równocześnie organizowała i prowadziła tajne nauczanie. Od 1898 należała wraz z mężem do nielegalnej Polskiej Partii Socjalistycznej, współpracując z Marią Paszkowską i swoją starszą siostrą Marią przy kolportażu "bibuły" socjalistycznej[2]. Podczas rewolucji 1905–1907 była jedną z organizatorek strajku szkolnego w Warszawie, należąc do Koła Wychowawców[1]. Po rozłamie członkini Polskiej Partii Socjalistycznej - Frakcji Rew. Od 1907 mieszkała w Będzinie, gdzie mąż był dyrektorem miejscowej Szkoły Handlowej[1]. W kwietniu 1913 była współzałożycielką Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego[3].

Po wybuchu I wojny światowej działała w Polskiej Organizacji Narodowej, w intendenturze komisariatu okręgowego Zagłębia Dąbrowskiego[4]. Organizatorka i przewodnicząca koła Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego w Będzinie (1914–1916). Należała także do Polskiej Organizacji Wojskowej[5]. W latach 1915–1916 współpracowała z kierowanym przez Ksawerego Praussa Centralnym Biurem Szkolnym. W 1916 została wraz z mężem na krótko aresztowana przez władze niemieckie. Po uniewinnieniu przez sąd polowy Sujkowscy przenieśli się pod koniec 1916 do Warszawy[1]. Jedna z czołowych działaczek Ligi Kobiet PW, w latach 1917–1918 członkini i wiceprzewodnicząca jej Naczelnego Zarządu[6]. Z ramienia Ligi Kobiet PW członkini Centralnego Komitetu Narodowego w Warszawie (listopad 1916 – czerwiec 1917), a także Zarządu CKN i jego Wydziału Szkolnego (luty – czerwiec 1917)[7].

W 1919 z ramienia PPS kandydowała bezskutecznie do Sejmu Ustawodawczego[8]. W okresie międzywojennym pracowała jako nauczycielka potem była referentką Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, oraz była inspektorką Szkoły Rodziny Wojskowej. Działała w zawiązanych pod patronatem Aleksandry Piłsudskiej stowarzyszeniach pomocy bezdomnym i ubogim w Warszawie. Członkini polskiego wolnomularstwa. W1928 r. by ła współzałożycielką Towarzystwa Odrodzenia Moralnego[9]. W latach 1932–1939 wiceprzewodnicząca Unii Polskich Związków Obrończyń Ojczyzny. Była również radną miasta stołecznego Warszawy (1934–1939). Członkini Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet. Członkini Wydziału Wykonawczego Komitetu Uczczenia Marszałka Piłsudskiego (1935)[10]. W 1938 została powołana przez Prezydenta Ignacego Mościckiego na urząd senatora II RP V kadencji, należała wówczas do Obozu Zjednoczenia Narodowego[11].

Po wybuchu drugiej wojny światowej, od 1939 roku działała w konspiracji. Początkowo była sekretarką i łączniczką komórki powołanej przez Stefana Starzyńskiego, której zadaniem było udzielanie po mocy Komendzie Głównej Służby Zwycięstwu Polski przez Zarząd Miejski Warszawy[9]. Od 30 czerwca 1940 łączniczka Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej, następnie od 14 lutego 1942 Komendy Głównej Armii Krajowej. Jej mieszkanie w Warszawie, przy ul. Barskiej 5 było w r. 1942 miejscem odpraw Komendy Głównej AK, spotkań z kolejnymi Delegatami Rządu na Kraj Cyrylem Ratajskim i Janem Piekałkiewiczem, a także przywódcami stronnictw politycznych[12].

W czasie powstania warszawskiego była łączniczką dowódcy Oddziału I (Organizacyjnego) Komendy Głównej Armii Krajowej ppłk. Antoniego Sanojcy. Poległa 23 września 1944 na ul. Marszałkowskiej przenosząc rozkaz. Po ekshumacji została pochowana 17 kwietnia 1945 na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 343-I-5)[13]. Pośmiertnie została mianowana podporucznikiem[14].

Z małżeństwa z Antonim Sujkowskim miała dwóch synów: Zbigniewa (1898–1954) i Bogusława (1900–1964).

Ordery i odznaczenia

Grób ministra Antoniego Sujkowskiego, senator Heleny Sujkowskiej i fizyka Ziemowida Sujkowskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Przypisy

  1. ↑ a b c d Mirosław Sulej, Sujkowska z Chmieleńskich Helena (1872–1944), Polski Słownik Biograficzny t. 45, Warszawa-Kraków 2007–2008, s. 381.
  2. ↑ Helena Sujkowska, Moja pierwsza praca w P.P.S. pod kierunkiem Marii [w:] Życie i praca Marii Paszkowskiej. Księga pamiątkowa, Warszawa 1929, pod red. Leona Wasilewskiego s. 87–90.
  3. ↑ Joanna Dufrat, Kobiety w kręgu lewicy niepodległościowej. Od Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego do Ochotniczej Legii Kobiet (1908–1918/1919), Toruń 2001, s. 82, ISBN 83-7174-980-5.
  4. ↑ Jerzy Z. Pająk, Z dziejów Polskiej Organizacji Narodowej (wrzesień – grudzień 1914), „Kieleckie Studia Historyczne”, t. 14, 1996, s. 111. Repozytorium UJK - wersja elektroniczna
  5. ↑ Helena Sujkowska, Moje wspomnienia z Zagłębia, [w:] Wierna Służba, Wspomnienia uczestniczek walk o niepodległość 1910–1915, Warszawa 1927, s. 189.
  6. ↑ Joanna Dufrat, Kobiety w kręgu lewicy niepodległościowej..., s. 110, 150, 164, 197, 213, 269, 278, 298–299.
  7. ↑ Jerzy Z. Pająk, O rząd i armię. Centralny Komitet Narodowy (1915–1917), Kielce 2003, s. 137, 141, 191, 218, 225, 246, 249, 253-256 ISBN 83-7133-208-4.
  8. ↑ Joanna Dufrat, Kobiety w kręgu lewicy niepodległościowej..., s. 301.
  9. ↑ a b Joanna Dufrat, W służbie obozu marszałka Józefa Piłsudskiego. Związek Pracy Obywatelskiej Kobiet (1928-1939), Kraków 2013, s. 424 biogram, ISBN 978-83-7730-952-0
  10. ↑ Władze Komitetu Naczelnego Uczczenia Pamięci Marszałka Józefa Piłsudskiego [w:] Album Skorowidz Senatu i Sejmu Rzeczypospolitej oraz Sejmu Śląskiego. Kadencja 1935–1940, Kraków 1936, s. 14.
  11. ↑ Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, red. nauk. prof. Jacek M. Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana, Warszawa 1994, s. 551.
  12. ↑ Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939–1945, Warszawa 1988, s. 381–382.
  13. ↑ Cmentarz Stare Powązki: SUJKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-28].
  14. ↑ Dorota Mycielska, Jarosław Maciej Zawadzki, Senatorowie zamordowani, zaginieni, zmarli w latach II wojny światowej, Warszawa 2009, s.21, 31, 223.
  15. ↑ M.P. z 1927 r. nr 100, poz. 247 „za zasługi na polu narodowo-społecznem” - jako Halina Sujkowska.
  16. ↑ Mirosław Sulej, Sujkowska z Chmieleńskich Helena..., s. 382.
  17. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu pracy społeczno-oświatowej”.

Bibliografia

Mirosław Sulej, Sujkowska z Chmieleńskich Helena (1872–1944), Polski Słownik Biograficzny, t. 45, Warszawa-Kraków 2007–2008, s. 381–382.

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Helena_Sujkowska