Hanriot HD.1

Szwajcarski Hanriot HD.1 w muzeum
Dane podstawowe
Państwo	Francja
Producent	Compagnie des Avions Hanriot
Konstruktor	Pierre Dupont
Typ	samolot myśliwski
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcji drewnianej, podwozie klasyczne – stałe
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1916
Lata produkcji	1916–1921
Liczba egz.	ponad 1070 szt.
Dane techniczne
Napęd	1 silnik rotacyjny Clerget lub Le Rhône
Moc	105-130 KM (80-96 kW)
Wymiary
Rozpiętość	8,70 m
Długość	5,84 m
Wysokość	2,55 m
Powierzchnia nośna	18,1 m²
Masa
Własna	395 kg
Startowa	600 kg
Osiągi
Prędkość maks.	185 km/h
Prędkość wznoszenia	5,5 m/s
Pułap	6250 m
Długotrwałość lotu	2,5 h
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 km
Użytkownicy
Włochy, Belgia, Francja
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Hanriot HD.1 – francuski samolot myśliwski z okresu I wojny światowej. Nieprzyjęty na uzbrojenie przez francuskie siły powietrzne ze względu na konkurencję innych myśliwców, był jednak maszyną udaną i stanowił główne wyposażenie włoskich i belgijskich sił powietrznych w latach 1917–1918.

Wpływ na konstrukcję inż. Pierre'a Duponta miał samolot Sopwith 1½ Strutter budowany na licencji przez firmę Hanriot. HD.1 miał podobny do brytyjskiej maszyny kształt kadłuba i konstrukcję piramidy pod płatem górnym. Maszyna, oblatana w lecie 1916 miała dobre osiągi, doskonale reagowała na stery i wykazywała się wyśmienitą zwrotnością^[1].

Samolot był konkurencją dla wciąż produkowanych Nieuport 11c i wymagał tych samych silników rotacyjnych; Francuskie Siły Powietrzne zdecydowały o przezbrojeniu na SPADy VII i nie chciały wprowadzać do linii dodatkowego typu samolotu, mimo jego dobrych właściwości lotnych. Maszyną zainteresowali się natomiast Włosi i w listopadzie 1916 podjęli produkcję licencyjną w zakładach Nieuport-Macchi. Do służby w pierwszej linii HD.1 wszedł w lipcu 1917 (wcześniej służył w eskadrach szkolnych). W szczytowym okresie Hanrioty służyły w 16 z 18 włoskich eskadr myśliwskich^[1]. Samolot był niezwykle lubiany przez pilotów, którzy na nim latali, a włoscy myśliwcy woleli zwrotne Hanrioty od dużo szybszych SPADów S.XIII. Maszyny te były także bardzo solidne i odporne na uszkodzenia^[2].

W czerwcu 1917 roku Belgowie złożyli zamówienia na 125 maszyn w fabryce Hanriota – od sierpnia stały się one podstawowym sprzętem Belgijskich Sił Powietrznych. Latali na nich najwybitniejsi piloci belgijscy, w tym "Niebieski Diabeł" Willy Coppens, sławny Balloon Buster (37 zwycięstw, wszystkie na Hanriocie). Maszyny HD.1 były tak cenione przez Belgów, że zrezygnowali z proponowanych im Cameli^[1]. Główną wadą HD.1 było słabe uzbrojenie składające się z 1 karabinu maszynowego – dodanie drugiego negatywnie wpływało na osiągi; w 1918 samolot był też stosunkowo wolny^[2].

Produkcja Hanriotów HD.1 wynosiła 125 w macierzystych zakładach dla Belgii, a 831 w czasie wojny i 70 po jej zakończeniu w Nieuport-Macchi w Varese. Dodatkowo 16 maszyn kupili w 1921 Szwajcarzy^[1]; francuska marynarka zakupiła dla swego lotnictwa 35 sztuk^[2], a pojedyncze samoloty (w tym wersje pływakowe) wyprodukowano dla marynarki amerykańskiej^[1].

Dwupłat o konstrukcji drewnianej, z kadłubem kratownicowym, krytym płótnem, w przedniej części – blachą aluminiową; płaty prostokątne, dwudźwigarowe, na końcach ścięte skośnie, kryte płótnem. Górny płat o wzniosie 4°, wyposażony w lotki, dolny bez wzniosu. Dwa równoległe słupki łączące płaty o podobnej cięciwie (dolny miał znacząco mniejszą rozpiętość) zapewniały dobrą sztywność komory płatów^[a]. Podwozie było stałe, w układzie klasycznym^[1].

Silniki – różne typy silników rotacyjnych Le Rhône lub Clerget, o mocy od 80 do 96 kW^[1].

Samolot uzbrojony był w 1 lub 2 km Vickersa^[1].

• 
  Belgijski HD.1 w 1918 roku
• 
  Włoski, licencyjny HD.1 w muzeum Vigna de Valle
• 
  Belgijski muzealny HD.1 w Le Bourget