h-moll

Tonacja jednoimienna	H-dur
Tonacja paralelna	D-dur
Tonika	h-moll
Subdominanta	e-moll
Dominanta	Fis-dur
Dźwięki składowe
h, cis, d, e, fis, g, a

h-moll – tonacja muzyczna oparta na skali molowej, której toniką jest dźwięk h^[a]. Gama h-moll w odmianie naturalnej zawiera dźwięki: h, cis, d, e, fis, g, a. Równoległą gamą durową jest D-dur^[1], jednoimienną durową – H-dur.

Nazwa h-moll oznacza także akord, zbudowany z pierwszego (h), trzeciego (d) i piątego (fis) stopnia gamy h-moll.

Gama h-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):

Gama h-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy h-moll naturalnej):

• Piotr Czajkowski – VI Symfonia op. 74 Patetyczna
• Felix Mendelssohn – uwertura Hebrydy (Grota Fingala)
• Nikołaj Rimski-Korsakow – solo fagotu w drugiej część Szeherezady
• Aleksandr Skriabin – Fantazja op. 28
• Franz Schubert – pierwsza część symfonii Niedokończonej
• Johann Sebastian Bach – Wielka msza h-moll
• Fryderyk Chopin – Scherzo h-moll

• pokrewieństwo tonacji
• skala molowa
• znaki przykluczowe

• B minor scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
• B minor chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).

• p
• d

Koło kwintowe

Deses=C C His=C gisis=a a heses=a Asas G e fes Eses D h ces Heses A fis ges Fes E cis des Ces H gis as Ges Fis dis es Des Cis ais b As Gis eis f Es Dis his c B Ais fisis g F Eis cisis d

W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.