Grażyna Balowska – polska językoznawczyni, bohemistka i polonistka^[1]. Zajmuje się m.in. leksykologią i leksykografią czeską, stratyfikacją współczesnej czeszczyzny oraz słowiańskimi mikrojęzykami literackimi^[2]. Do jej zainteresowań należą również socjologia i dialektologia^[1].

Jest absolwentką Instytutu Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego (specjalność: filologia czeska). W 1994 r. została zatrudniona jako asystent w Katedrze Slawistyki na Uniwersytecie Opolskim. W 2001 r. objęła stanowisko adiunkta^[2].

W 2001 r. obroniła pracę doktorską Próby Óndry Łysohorskiego utworzenia laskiego języka literackiego, napisaną pod kierunkiem Władysława Lubasia^[2]. Przez kilka lat pracowała jako tłumacz przysięgły języka czeskiego^[2]. Jest także autorką szeregu tłumaczeń tekstów naukowych, m.in. z zakresu historii, folklorystyki, pedagogiki i językoznawstwa oraz zbiorów aforyzmów czeskich^[2].

Jej dorobek obejmuje ponad 50 artykułów naukowych^[2]. Opracowała również podręcznik do nauki języka czeskiego^[2]. Współtworzyła kilka słowników^[2].

• Slovní zásoba polštiny. Tematický slovník (współautorstwo, 1996)
• Mikrojęzyki literackie (2000)
• Problematyka czeszczyzny potocznej nieliterackiej (tzw. obecná čeština) na łamach czasopisma „Naše řeč” w latach dziewięćdziesiątych (2006)
• Lašské dílo Óndry Łysohorského. Kapitoly z lexika (2008)
• Czeski nie gryzie! Innowacyjny kurs od podstaw. Aktywna nauka słownictwa i gramatyki za pomocą ćwiczeń (2013)
• Terminologia zintegrowanego systemu reagowania w sytuacjach kryzysowych (współautorstwo, 2013)
• Laski mikrojęzyk literacki w kontekście społecznym i kulturowym (2013)
• Polsko-czeski i czesko-polski słowniczek terminów straży pożarnej (2015)
• Językowo-kulturowy obraz przyrody nieożywionej w czeskiej frazeologii (2019)