„Goito”

Klasa	krążownik torpedowy
Typ	Goito(inne języki)
Historia
Stocznia	Cantiere navale di Castellammare di Stabia(inne języki)
Położenie stępki	wrzesień 1885
Wodowanie	6 lipca 1887
Regia Marina
Wejście do służby	16 września 1888
Wycofanie ze służby	15 marca 1920
Los okrętu	zezłomowany w 1920
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	829 t (816 długich ton; 914 krótkich ton)
Długość	73,4 m
Szerokość	7,88 m
Zanurzenie	3,6 m
Napęd
6 kotłów 2500 – 3180 ihp 3 maszyny parowe
Prędkość	18 węzłów
Zasięg	1100 mil morskich @ 10 węzłów
Uzbrojenie
5 × 57 mm 2 × 37 mm 3 × 37 mm Hotchkiss
Wyrzutnie torpedowe	5 × 356 mm
Opancerzenie
pokład: 38 mm
Załoga	105–121

Goito – krążownik torpedowy, okręt prototypowy typu Goito(inne języki), zbudowany dla włoskiej Regia Marina pod koniec lat 80. XIX wieku.

Okręt zbudowano w stoczni Cantiere navale di Castellammare di Stabia(inne języki). Został uzbrojony w kilka dział małego kalibru, ale jego główną bronią było pięć wyrzutni torped kal. 356 mm. Mógł poruszać się z prędkością maksymalną 18 węzłów. Służbę spędził w składzie głównej floty włoskiej. Na początku wypełniał głównie zadania szkoleniowe. Służbę pierwszoliniową zakończył w roku 1897, gdy został przebudowany na stawiacz min, ale nadal uczestniczył w ćwiczeniach floty. W czasie I wojny światowej „Goito” stawiał defensywne zapory minowe na Adriatyku. Sprzedany na złom w roku 1920 i rozebrany.

Klasyfikowany też jako kanonierka torpedowa; koszt budowy wyniósł wynosił równowartość ówczesnych 70 680 funtów^[1].

„Goito” miał długość całkowitą 73,4 m, szerokość 7,88 m i średnie zanurzenie 3,6 m, zaś wyporność normalna wynosiła 829 ton metrycznych (816 długich ton; 914 krótkich ton). Jego system napędowy składał się z trzech silników parowych, z których każdy napędzał osobną śrubę napędową. Pary dostarczało sześć kotłów opalanych węglem. Dokładne dane na temat wydajności siłowni nie przetrwały, ale okręty typu Goito mogły płynąć z prędkością maksymalną około 18 węzłów przy mocy od 2500 do 3180 ihp. „Goito” miał zasięg 1100 mil morskich przy prędkości 10 węzłów. Liczebność załogi wahała się pomiędzy 105 a 121 ludzi^[2].

Główne uzbrojenie „Goito” stanowiło pięć wyrzutni torped kal. 356 mm. Był także wyposażony w pięć dział kal. 57 mm L/40, dwa działa kal. 37 mm L/29 i trzy działa rewolwerowe Hotchkiss kal. 37 mm. Wszystkie działa były zamontowane na pojedynczych podstawach. Okręt był wyposażony w pancerz pokładowy o grubości 38 mm^[2].

Krążownik został zbudowany w stoczni Cantiere navale di Castellammare di Stabia(inne języki). Jego stępkę położono we wrześniu 1885, a kadłub został zwodowany 6 lipca 1887. Ukończony 16 lutego 1888 i wcielony do służby jako pierwsza jednostka swojego typu^[2]. Tego roku wziął udział w corocznych manewrach floty, wraz z pięcioma okrętami pancernymi (ang ironclad), krążownikiem pancernopokładowym, krążownikami torpedowymi „Tripoli”, „Saetta” i „Folgore”(inne języki) oraz wieloma mniejszymi jednostkami. Manewry składały się z rejsów w ścisłym szyku oraz symulowanego ataku/obrony portu La Spezia. W tym samym roku okręt był obecny podczas przeglądu morskiego przeprowadzanego przez cesarza niemieckiego Wilhelma II podczas jego wizyty we Włoszech^[3].

Okręt służył w 3 Dywizjonie podczas manewrów floty w 1893, wraz z okrętami pancernymi „Affondatore” i „Enrico Dandolo”(inne języki) oraz czterema torpedowcami. Podczas ćwiczeń, trwających od 6 sierpnia do 5 września, symulował atak francuskiej floty na włoską^[4]. W kolejnym roku wziął udział w ćwiczeniach jako część 1 Dywizjonu, wraz z okrętem pancernym „Re Umberto” i krążownikiem pancernopokładowym „Stromboli”^[5]. W tym roku okręt przeszedł przebudowę – jego kotły opalane węglem zostały zastąpione na model opalany paliwem płynnym, a jego środkowy silnik i śruba napędowa zostały usunięte. Jego silniki produkowały wtedy moc 2521 ihp co pozwalało na osiągnięcie prędkości 17,2 węzła^[2].

W 1895 „Goito” stacjonował w 2 Departamencie Morskim obejmującym Tarent i Neapol. Był tam przydzielony wraz z większością włoskich krążowników torpedowych – wchodziły w skład sił siostrzane „Monzambano”, „Montebello”, „Confienza” oraz osiem jednostek typu Partenope i „Tripoli”^[6]. „Goito” został przerobiony w 1897 na stawiacz min. Jego wyrzutnie torpedowe zostały usunięte, zainstalowano natomiast sprzęt potrzebny do obsługi sześćdziesięciu min morskich^[2]. W 1898 „Goito” został przydzielony do eskadry rezerwowej, w skład której wchodziły okręty pancerne „Lepanto”, „Francesco Morosini”(inne języki), „Ruggiero di Lauria” oraz trzy krążowniki pancernopokładowe^[7]. W kolejnym roku okręt wrócił do służby pierwszoliniowej, gdzie służył wraz z sześcioma okrętami pancernymi, krążownikiem pancernym „Vettor Pisani”, krążownikiem pancernopokładowym „Lombardia” oraz krążownikiem torpedowym „Calatafimi”(inne języki)^[8]. W czasie manewrów floty w 1907 „Goito” został przydzielony do głównej floty by kłaść miny w pobliżu symulowanej wysuniętej bazy floty, która miała być utworzona podczas ćwiczeń^[9].

W momencie wybuchu wojny Włoch z Turcją we wrześniu 1911 „Goito” stacjonował w Wenecji wraz z „Tripoli” i „Montebello”. Żadna jednostka nie brała udziału w walkach wojny^[10]. Włochy na początku I wojny światowej zadeklarowały neutralność, ale w lipcu 1915 Ententa przekonała Włochów do przystąpienia po ich stronie do walk z państwami centralnymi^[11]. Admirał Paolo Thaon di Revel(inne języki), włoski głównodowodzący marynarką, wierzył, że zagrożenie ze strony austro-węgierskich okrętów podwodnych i min morskich w płytkich wodach Adriatyku były zbyt dużym zagrożeniem by używać floty w aktywny sposób^[12]. Zamiast tego Revel zdecydował wprowadzić blokadę na bezpieczniejszych, jego zdaniem, wodach południowego Adriatyku, podczas gdy mniejsze jednostki przeprowadzały rajdy na jednostki austro-węgierskie i instalacje nabrzeżne^[13]. „Goito”, w ramach wspierania tej strategii, początkowo został użyty do stworzenia serii obronnych pól minowych, wraz z krążownikami torpedowymi „Partenope” i „Minerva”^[14]. Okręt pozostał w służbie do początku 1920 roku. Został skreślony z listy jednostek floty 15 marca 1920 i następnie zezłomowany^[2].

• William Henry Beehler: The History of the Italian-Turkish War: 29 września, 1911, to 18 października, 1912. Annapolis: United States Naval Institute, 1913. OCLC 1408563. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Brassey, Thomas A., (red). Foreign Naval Manoevres. „The Naval Annual”, s. 450–455, 1889. Portsmouth: J. Griffin & Co.. OCLC 5973345. (ang.). 
• Brassey, Thomas A., (red). Italian Manoevres. „The Naval Annual”, s. 76–81, 1908. Portsmouth: J. Griffin & Co.. OCLC 5973345. (ang.). 
• George S. Clarke, James R. Thursfield: The Navy and the Nation. London: John Murray, 1897. OCLC 3462308. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Garbett, H., (red.). Naval Notes – Italy. „Journal of the Royal United Service Institution”. XLII, s. 199–204, 1898. London: J. J. Keliher. OCLC 8007941. (ang.). 
• Garbett, H., (red.). Naval Notes – Italy. „Journal of the Royal United Service Institution”. XLIII, s. 792–796, 1899. London: J. J. Keliher. OCLC 8007941. (ang.). 
• Gardiner, Robert (red.): Conway's All the World's Fighting Ships: 1860–1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Paul G. Halpern: A Naval History of World War I. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-352-4. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Naval and Military Notes – Italy. „Journal of the Royal United Service Institution”. XXXVIII, s. 564–565, 1894. London: J. J. Keliher. OCLC 8007941. (ang.). 
• Naval and Military Notes – Italy. „Journal of the Royal United Service Institution”. XXXIX, s. 81–111, 1895. London: J. J. Keliher. OCLC 8007941. (ang.). 
• Vincent O'Hara, David Dickson, Richard Worth: To Crown the Waves: The Great Navies of the First World War. Annapolis: Naval Institute Press, 2013. ISBN 978-1-61251-082-8. (ang.). Brak numerów stron w książce