Gino Giugni

Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1927 Genua
Data i miejsce śmierci	4 października 2009 Rzym
Zawód, zajęcie	polityk, prawnik, nauczyciel akademicki
Multimedia w Wikimedia Commons

Luigi (Gino) Giugni (ur. 1 sierpnia 1927 w Genui, zm. 4 października 2009^[1] w Rzymie^[2]) – włoski polityk, prawnik i nauczyciel akademicki, parlamentarzysta krajowy, w latach 1993–1994 minister pracy i ochrony socjalnej.

Z wykształcenia prawnik, studia ukończył w 1949, po czym kształcił się w Stanach Zjednoczonych^[2]. Praktykował jako adwokat^[3]. Współpracował z Włoską Konfederacją Pracowniczych Związków Zawodowych (CISL), koncernem Eni i państwowym holdingiem Istituto per la Ricostruzione Industriale. Od lat 60. był nauczycielem akademickim na Uniwersytecie w Bari, następnie na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza” i na Uniwersytecie LUISS. Obejmował stanowiska profesorskie, specjalizując się w prawie pracy^[2]. Wykładał gościnnie na uczelniach we Francji, USA i Argentynie^[3]. Był założycielem periodyku „Giornale di diritto del lavoro e di relazioni industriali” i autorem licznych publikacji naukowych^[2].

Był długoletnim działaczem Włoskiej Partii Socjalistycznej (PSI), od 1993 do 1994 pełnił honorową funkcję jej przewodniczącego^[4]. Między 1968 a 1974 z krótką przerwą kierował biurem legislacyjnym ministerstwa pracy. Był głównym autorem uchwalonego w 1970 podstawowego aktu prawnego z zakresu prawa pracy^[2][3]. Od 1974 do 1983 zasiadał w Krajowej Radzie Gospodarki i Pracy (CNEL)^[2]. W 1983 został postrzelony w ataku terrorystycznym, do którego przeprowadzenia przyznały się Czerwone Brygady^[4].

W latach 1983–1994 był członkiem Senatu IX, X i XI kadencji. Od kwietnia 1993 do maja 1994 sprawował urząd ministra pracy i ochrony socjalnej w rządzie Carla Azeglia Ciampiego. W latach 1994–1996 zasiadał w Izbie Deputowanych XII kadencji^[1]. Później do 2002 przewodniczył komisji zajmującej się zagwarantowaniem prawa do strajku w sektorze publicznym^[2].

Od 1989 był członkiem Academia Europaea. Otrzymał tytuły doktora honoris causa uniwersytetów w Nanterre, Buenos Aires i Sewilli^[5]. Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy (1999)^[6].