Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Georg Wittig

Georg Wittig
Państwo działania

Niemcy

Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1897
Berlin

Data i miejsce śmierci

26 sierpnia 1987
Heidelberg

profesor
Specjalność: chemia
Alma Mater

Uniwersytet w Marburgu

Uczelnia

Uniwersytet Techniczny w Brunszwiku,
Uniwersytet Albrechta i Ludwika we Fryburgu,
Uniwersytet w Tybindze,
Uniwersytet w Heidelbergu

Nagrody

Nagroda Nobla w dziedzinie chemii

Georg Wittig (ur. 16 czerwca 1897 w Berlinie, zm. 26 sierpnia 1987 w Heidelbergu) – niemiecki chemik, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1979 roku.

Studiował chemię na Uniwersytecie w Marburgu, studia ukończył w 1923 roku. W 1926 roku na tej samej uczelni uzyskał stopień doktora i pracował jako wykładowca chemii do 1932 roku[1].

Od 1932 roku pracował na Uniwersytecie Technicznym w Brunszwiku, następnie na Uniwersytecie we Fryburgu i Uniwersytecie Eberharda i Karola w Tybindze (1944–1956). W 1956 roku przeniósł się na Uniwersytet w Heidelbergu, gdzie pracował do przejścia na emeryturę w 1965 roku, a następnie kontynuował badania jako Professor Emeritus[1]. Był członkiem wielu towarzystw naukowych, między innymi Akademii Nauk w Heidelbergu, Akademii Przyrodników w Halle, Akademii Nauk w Nowym Jorku.

Prowadząc badania dotyczące karboanionów (cząstek organicznych o ładunku ujemnym), Wittig odkrył nową grupę związków fosforoorganicznych nazwanych Ylidami, które zawierały fragmenty o lokalnym ładunku ujemnym oraz dodatnim. Wykorzystując ylidy, opracował metodę syntezy alkenów ze związków karbonylowych, nazwaną reakcją Wittiga[1]. Za badania dotyczące zastosowania związków boru i fosforu w syntezach organicznych został w 1979 roku uhonorowany Nagrodą Nobla w dziedzinie chemii, wspólnie z Amerykaninem Herbertem Brownem[2].

Przypisy

  1. a b c Georg Wittig, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-06-13] (ang.).
  2. Georg Wittig. Facts. [w:] nobelprize.org [on-line]. [dostęp 2022-06-13]. (ang.).

Bibliografia

  • Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.