Frederik Nielsen

Pełne imię i nazwisko	Frederik Løchte Nielsen
Państwo	Dania
Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1983 Kongens Lyngby
Wzrost	188 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2001
Zakończenie kariery	2022
Trener	Patrik Langvardt
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	190 (15 sierpnia 2011)
Australian Open	1R (2012)
Roland Garros	2Q (2011)
Wimbledon	3Q (2007)
US Open	1Q (2010, 2011)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	3
Najwyżej w rankingu	17 (1 kwietnia 2013)
Australian Open	3R (2019)
Roland Garros	QF (2020)
Wimbledon	W (2012)
US Open	2R (2012, 2013, 2016, 2021)
Multimedia w Wikimedia Commons

Frederik Løchte Nielsen (ur. 27 sierpnia 1983 w Kongens Lyngby) – duński tenisista, reprezentant kraju w Pucharze Davisa oraz Pucharze Hopmana, zwycięzca wielkoszlemowego Wimbledonu 2012 w grze podwójnej.

Wnuk duńskiego tenisisty – Kurta Nielsena.

Grę rozpoczął jako pięciolatek w Lyngby Tennis Club. Był mistrzem Danii w singlu i w deblu, zarówno w hali, jak i na otwartym terenie. Nielsen uzyskał status profesjonalny w 2001 roku. Od tego czasu wielokrotnie wygrywał i osiągał finały w zmaganiach rang ATP Challenger Tour i ITF Futures w grze podwójnej, natomiast w grze pojedynczej w kategorii ATP Challenger Tour dwa razy dochodził do finału, lecz za każdym razem przegrywał. W narodowym zespole w Pucharze Davisa wystąpił po raz pierwszy w 2003 roku.

Najwyższe – 190. miejsce w singlu osiągnął podczas notowania 15 sierpnia 2011 roku. Dnia 1 kwietnia 2013 roku zanotował 17. pozycję w deblu, co było jego najwyższą lokatą.

W styczniu 2012 roku, po udanym przebrnięciu kwalifikacji, Duńczyk zadebiutował w imprezie wielkoszlemowej. W I rundzie Australian Open przegrał w trzech setach z Kevinem Andersonem. W grze podwójnej również swój udział zakończył na pierwszej rundzie.

Podczas Wimbledonu 2012 zwyciężył w zawodach gry podwójnej mężczyzn. W zawodach wystąpił dzięki dzikiej karcie przyznanej przez organizatorów. Razem z partnerem, którym był Jonathan Marray, pokonali rozstawione pary, w tym m.in. najbardziej utytułowanych deblistów – braci Bryan. W meczu o mistrzostwo zmierzyli się z Robertem Lindstedtem oraz Horią Tecău, z którymi wygrali 4:6, 6:4, 7:6(5), 6:7(5), 6:3^[1]. Łącznie w cyklu ATP Tour zwyciężył w trzech turniejach z sześciu rozegranych finałów.

W 2022 roku zakończył karierę zawodową^[2].

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	7 lipca 2012	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Jonathan Marray	Robert Lindstedt Horia Tecău	4:6, 6:4, 7:6(5), 6:7(5), 6:3
Finalista	1.	23 września 2012	Metz	Twarda (hala)	Johan Brunström	Nicolas Mahut Édouard Roger-Vasselin	6:7(3), 4:6
Finalista	2.	12 stycznia 2013	Auckland	Twarda	Johan Brunström	Colin Fleming Bruno Soares	6:7(1), 6:7(2)
Zwycięzca	2.	5 stycznia 2014	Ćennaj	Twarda	Johan Brunström	Marin Draganja Mate Pavić	6:2, 4:6, 10–7
Finalista	3.	13 kwietnia 2019	Marrakesz	Ceglana	Matwé Middelkoop	Jürgen Melzer Franko Škugor	4:6, 6:7(6)
Zwycięzca	3.	5 maja 2019	Monachium	Ceglana	Tim Pütz	Marcelo Demoliner Divij Sharan	6:4, 6:2

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-31]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-31]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-31]  (ang.).