Frans Timmermans
 Frans Timmermans (2023) | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 maja 1961 |
|---|---|
| Wiceprzewodniczący wykonawczy Komisji Europejskiej | |
| Okres |
od 1 grudnia 2019 |
| Przynależność polityczna | |
| Komisarz UE ds. lepszej regulacji, rządów prawa i Karty Praw Podstawowych | |
| Okres |
od 1 listopada 2014 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister spraw zagranicznych Holandii | |
| Okres |
od 5 listopada 2012 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Frans Timmermans, właśc. Franciscus Cornelis Gerardus Maria Timmermans (ur. 6 maja 1961 w Maastricht[1]) – holenderski polityk i dyplomata, deputowany krajowy, minister spraw zagranicznych w rządzie Marka Ruttego (2012–2014), w latach 2014–2023 członek Komisji Europejskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie dyplomatów, jego dziadkowie pracowali natomiast w górnictwie[2]. Wychowywał się w Brukseli i Rzymie[2]. Kształcił się w drugim z tych miast oraz w Heerlen, kończąc w 1980 szkołę średnią. W 1985 został absolwentem filologii na Uniwersytecie im. Radbouda w Nijmegen. Odbył też w Nancy studia podyplomowe z zakresu prawa europejskiego i literatury francuskiej[3].
W drugiej połowie lat 80. działał w Demokratach 66, w 1990 dołączył do Partii Pracy[1]. W 1987 został urzędnikiem w departamencie integracji europejskiej ministerstwa spraw zagranicznych. Od 1990 do 1993 zajmował stanowisko drugiego sekretarza w ambasadzie Holandii w Moskwie[2]. Po powrocie do kraju kontynuował pracę w ministerstwie, następnie był zatrudniony w administracji komisarza europejskiego Hansa van den Broeka. Był też doradcą i sekretarzem wysokiego komisarza OBWE ds. mniejszości narodowych, gdy urząd ten sprawował Max van der Stoel[1][3].
W 1998 został po raz pierwszy wybrany do Tweede Kamer, niższej izby Stanów Generalnych. Uzyskiwał reelekcję w kolejnych wyborach do holenderskiego parlamentu. Od 2007 do 2010 był sekretarzem stanu w MSZ w gabinecie Jana Petera Balkenende[1]. 5 listopada 2012 powierzono mu funkcję ministra spraw zagranicznych w drugim rządzie Marka Rutte[3].
Zakończył urzędowanie 17 października 2014 w związku z nominacją (od 1 listopada tego samego roku) na urząd pierwszego wiceprzewodniczącego oraz komisarza ds. lepszej regulacji, rządów prawa i Karty Praw Podstawowych w nowej Komisji Europejskiej, na czele której stanął Jean-Claude Juncker[4]. W 2019 był kandydatem Partii Europejskich Socjalistów na przewodniczącego nowej Komisji Europejskiej[5]. W wyborach europejskich w Holandii stał na czele listy wyborczej Partii Pracy, uzyskał mandat eurodeputowanego IX kadencji; faktycznie nie przystąpił jednak do wykonywania obowiązków poselskich[6] (jego mandat wygasł w dniu rozpoczęcia kadencji 2 lipca 2019[7]).
W wyborach europejskich najwięcej mandatów zdobyła Europejska Partia Ludowa, jednak jej główny kandydat Manfred Weber nie uzyskał poparcia do objęcia funkcji przewodniczącego KE[8]. Sondowano następnie kandydaturę Fransa Timmermansa (którą wsparła wówczas Angela Merkel)[8][2]; sprzeciwiły się jej m.in. państwa Grupy Wyszehradzkiej, a także nie zyskała wsparcia w EPP[8]. Ostatecznie funkcję tę objęła przedstawicielka chadeków Ursula von der Leyen[8]. Frans Timmermans dołączył do nowo powołanej Komisji Europejskiej (z kadencją od 1 grudnia tegoż roku). Został w jej ramach wiceprzewodniczącym wykonawczym odpowiedzialnym za Europejski Zielony Ład[9].
W lipcu 2023 Frans Timmermans ogłosił powrót do polityki krajowej, deklarując ubieganie się o pierwsze miejsce na wspólnej liście Partii Pracy i GroenLinks w wyborach parlamentarnych w tym samym roku[10]. 22 sierpnia 2023 został ogłoszony głównym kandydatem tej koalicji[11]. Tego samego dnia złożył rezygnację z członkostwa w Komisji Europejskiej, która została przyjęta ze skutkiem natychmiastowym[12]. Kierowana przez niego koalicja w wyborach zajęła drugie miejsce; Frans Timmermans uzyskał wówczas mandat posła do Tweede Kamer[13].
Życie prywatne
Dwukrotnie żonaty. Ma czwórkę dzieci[3] (po dwoje z każdego małżeństwa). Deklaruje znajomość pięciu języków obcych[14].
Odznaczenia i wyróżnienia
- Rycerz Orderu Oranje-Nassau – 2010
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP – Polska, 2014[15]
- Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RP – Polska, 2006[16]
- Komandor Orderu Zasługi – Rumunia, 2006[17]
- Człowiek Roku „Gazety Wyborczej” – 2017[18]
Przypisy
- ↑ a b c d Profil na stronie parlement.com. [dostęp 2014-09-06]. (niderl.).
- ↑ a b c d Daniel Steinvorth. Europas Klima-Zar möchte Regierungschef der Niederlande werden. „Neue Zürcher Zeitung”. Nr 198, s. 2, 28 sierpnia 2023. Zurych. ISSN 0376-6829. (niem.).
- ↑ a b c d Frans Timmermans: Minister of Foreign Affairs. government.nl, 5 lutego 2012. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ The new structure of the Juncker Commission. ec.europa.eu, 30 października 2014. [dostęp 2014-10-22]. (ang.).
- ↑ PES unites behind Timmermans as Lead Candidate for 2019 European elections. pes.eu, 5 listopada 2018. [dostęp 2023-08-28]. (ang.).
- ↑ Frans Timmermans neemt zetel in Europees Parlement niet in. rtlnieuws.nl, 2 lipca 2019. [dostęp 2019-07-02]. (niderl.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2019-07-03].
- ↑ a b c d Die Suche hat ein Ende: Von der Leyen als EU-Kommissionspräsidentin nominiert. nzz.ch, 2 lipca 2019. [dostęp 2023-08-28]. (niem.).
- ↑ Kandydaci na komisarzy. ec.europa.eu, 2019. [dostęp 2019-11-27].
- ↑ EU climate chief Timmermans to run in Dutch election. reuters.com, 20 sierpnia 2023. [dostęp 2023-08-24]. (ang.).
- ↑ Timmermans officieel lijsttrekker PvdA/GroenLinks. nos.nl, 22 sierpnia 2023. [dostęp 2023-08-24]. (niderl.).
- ↑ Koniec pewnej ery. Frans Timmermans podał się do dymisji. wprost.pl, 22 sierpnia 2023. [dostęp 2023-08-24].
- ↑ Samenstelling Tweede Kamer na de verkiezingen van 22 november 2023 – totaaloverzicht. parlement.com. [dostęp 2023-11-24]. (niderl.).
- ↑ Frans Timmermans soll Super-Kommissar werden. stuttgarter-zeitung.de, 3 września 2014. [dostęp 2023-08-28]. (niem.).
- ↑ M.P. z 2014 r. poz. 986.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 9, poz. 93.
- ↑ Persoane Decorate. canord.presidency.ro. [dostęp 2020-03-27]. (rum.).
- ↑ Frans Timmermans Człowiekiem Roku „Gazety Wyborczej”. Podczas gali zaśpiewa Kayah jako „gest solidarności”. wirtualnemedia.pl, 19 maja 2017. [dostęp 2017-05-19].
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie |
|
