Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Franciszek Paulik

Franciszek Daniel Paulik
Ilustracja
Generał dywizji Franciszek Daniel Paulik
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1866
Čimelice Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

1940
Lwów (pod okupacją sowiecką)

Przebieg służby
Lata służby

1885–1918; 1918–1925

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca: 8 pp Leg., VI BP Leg., 13 DP, 24 DP

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Kawaler Orderu Leopolda (Austria) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Franciszek Daniel Paulik (ur. 13 sierpnia 1866 w Čimelicach, zm. 1940 we Lwowie) – pułkownik cesarskiej i królewskiej armii, dowódca 8 pułku piechoty Legionów w wojnie polsko-ukraińskiej 1918-1919 oraz w wojnie polsko-bolszewickiej, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Był synem Wincentego i Marii z Jansonów. Uczęszczał do jednego z praskich gimnazjów, w latach 1881–1885 kształcił się w tamtejszym Korpusie Kadetów i w 1885 wstąpił jako kadet do armii austriackiej. W 1888 awansowany został na podporucznika, w 1912 na kapitana. Od 1914 uczestniczył w walkach I wojny światowej, dowodząc początkowo baonem, a od 1915 roku 19 pułkiem strzelców Lwowskich. W stopniu podpułkownika w 1916 otrzymał od zwierzchnictwa najwyższe pochwalne uznanie za swoją służbę[1].

W listopadzie tegoż roku przeszedł do Wojska Polskiego. Do lutego 1919 był dowódcą rezerwy oficerskiej we Lwowie, następnie dowodził Grupą Operacyjną w Grupie pułkownika Sikorskiego w Małopolsce Wschodniej i walczył w obronie Lwowa. W maju 1919 został dowódcą 8 pułku piechoty Legionów i VI Brygady Piechoty Legionów. W czasie walk nad Dźwiną w październiku 1919 postawa Paulika, który poderwał do ponownego ataku cofające się pod naporem przeciwnika oddziały 9 pułku piechoty Legionów, zapobiegła okrążeniu jego żołnierzy; za czyn ten odznaczony został Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy.

Od kwietnia 1920 do września 1921 dowodził 13 Dywizją Piechoty (m.in. w czasie operacji kijowskiej). 8 sierpnia 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. We wrześniu 1921 objął dowództwo 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W lipcu 1924 mianowany został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[2].

31 października 1925 został mianowany przez Prezydenta RP generałem dywizji, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku, tj. 30 listopada 1925.

W 1921 stał się właścicielem majątku w Wielopolu koło Zagórza i tam zamieszkał wraz z rodziną. Generał źle się jednak czuł na wsi. W 1928 roku odsprzedał posiadłość Władysławowi Łepkowskiemu z Żeglec, a sam zamieszkał we Lwowie. Na przełomie lat 20. i 30. został konsulem honorowym Republiki Peru na obszar województw lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego z siedzibą we Lwowie[3].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 na tereny wschodnie II Rzeczypospolitej został aresztowany przez Sowietów w listopadzie 1939. Był osadzony w więzieniu na Brygidkach we Lwowie[4]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/2-98 oznaczony numerem 2235)[5]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

austro-węgierskie

Życie prywatne

Jego pierwszą żoną była Zofia Winiarz (zm. 18 marca 1911)[8], a drugą żoną została Wanda Winiarz, z którą ożenił się we Lwowie w listopadzie 1912[9]. Miał czworo dzieci: synów Romana (ur. 1898), Adama (ur. 1914), Juliusza (ur. 1917) oraz córkę Jadwigę (ur. 1901). Potomkowie generała Paulika zamieszkali w Poznaniu.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 3, Nr 43 z 15 października 1916. 
  2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 73 z 30.07.1924 r. Natomiast Grzegorz Łukomski, Franciszek Paulik oraz Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej s. 53 podają, że w lipcu 1924 wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.
  3. ↑ Komunikat. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 5, s. 88, 20 marca 1930. 
  4. ↑ Sławomir Kalbarczyk. Ukraińska Lista Katyńska. „Komentarze historyczne”, s. 55. Instytut Pamięci Narodowej. 
  5. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 71. [dostęp 2014-10-27].
  6. ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 159.
  7. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3397 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1609)
  8. ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 5, Nr 13 z 26 marca 1911. 
  9. ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 6, Nr 49 z 1 grudnia 1912. 

Bibliografia

  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 53
  • Grzegorz Łukomski, Franciszek Paulik, w: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. Słownik biograficzny, tom II (1914-1921), część 2 (pod redakcją Bogusława Polaka), Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, Koszalin 1993, s. 159
  • Jerzy Tarnawski, Zagórska lista katyńska, w: "Verbum. Miesięcznik parafii pw. Wniebowzięcia N.M.P w Zagórzu", nr 11 (47)/2007, s. 7, dostęp z 23 września 2008)
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_Paulik