Franciszek Ksawery Niesiołowski
 Korzbok | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1773 |
| Data i miejsce śmierci |
15 września 1843 |
| Ojciec | |
| Matka |
Katarzyna z książąt Massalskich |
| Odznaczenia | |
 
| |
Ksawery Franciszek Niesiołowski hrabia herbu Korzbok (ur. 1773 w Lachowiczach, zm. 15 września 1843 w Rybitwach) – generał powstania kościuszkowskiego, generał brygady armii Księstwa Warszawskiego, generał brygady Królestwa Polskiego, generał brygady powstania listopadowego, senator-kasztelan Królestwa Polskiego od 8 sierpnia 1831, poseł na Sejm w 1830[1].
Życiorys
Urodził się w 1773, w rodzinie Józefa, generała lejtnanta wojsk litewskich[2] i Katarzyny z książąt Massalskich[3].
W 1788 został generałem–szefem 6 Regimentu Pieszego Litewskiego[2]. W 1792 uczestnik wojny z interwencją rosyjską. Odznaczył się w bitwie pod Brześciem. Po zwycięstwie targowiczan wziął dymisję.
Działał w sprzysiężeniu insurekcyjnym i po wybuchu powstania kościuszkowskiego 1794 walczył w obronie Wilna, potem pod Sałatami i innych bitwach. Generał z awansu T. Kościuszki. Po upadku powstania pozostał poza służbą. Powrócił do niej w 1812 jako inspektor piechoty w Komitecie Wojskowym Tymczasowego Rządu Litwy. Jako generał wziął udział w wyprawie Napoleona I na Moskwę i kampanii 1813-1814.
W armii Królestwa Polskiego dowódca 2 Brygady Piechoty 2 Dywizji Piechoty[4], zdymisjonowany w 1817. Po wybuchu powstania 1830 ponownie w służbie jako zastępca gubernatora wojskowego Warszawy. Jako poseł z powiatu kazimierskiego województwa lubelskiego na sejm powstańczy[5] podpisał 25 stycznia 1831 akt detronizacji Mikołaja I Romanowa[6]. Krótko dowódca Brygady Piechoty – zdymisjonowany w czerwcu 1831. Aresztowany przez Rosjan podczas próby przedostania się do Prus i zesłany do Wołogdy. Po uwolnieniu w 1833 powrócił do swoich dóbr na Litwie. Zmarł 15 września 1843[2]. Został pochowany w kościele parafialnym w Rybitwach.
Był członkiem kapituły loży wolnomularskiej Rycerze Gwiazdy z loży Bracia Zjednoczeni, której był mistrzem[7].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari za kampanię 1812[8][9]
- Order Świętej Anny 2 klasy z brylantami[4]
Przypisy
- ↑ Małgorzata Karpińska, Senatorowie, posłowie i deputowani Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego, Warszawa 2002, s. 74.
- ↑ a b c Encyklopedia Wojskowa 1935 ↓, s. 729.
- ↑ M.J. Minakowski, Ci wielcy Polacy to nasza rodzina, wyd. 3, Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne, Kraków 2008, ISBN 83-918058-5-9.
- ↑ a b Rocznik Woyskowy 1817 ↓, s. 7.
- ↑ Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 480.
- ↑ Dayarusz Sejmu z R. 1830-1831, wydał Michał Rostworowski, T. I, Kraków 1907, s. 244
- ↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738-1821, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 269.
- ↑ Encyklopedia Wojskowa 1935 ↓, s. 730.
- ↑ Spis Kawalerów Orderu Virtuti Militari z 1792 roku, Archiwum Główne Akt Dawnych, Archiwum Królestwa Polskiego, sygn. 178, s. 133-134.
Bibliografia
- Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1817. Warszawa: Drukarnia Woyskowa, 1817.
- H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. V: Lehwaldt – Obrączka kostna. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1935.